هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 290

أَعْصِیَ اَللَّهَ فِی نَمْلَهٍ أَسْلُبُهَا جُلْبَ شَعِیرَهٍ مَا فَعَلْتُهُ وَ إِنَّ دُنْیَاکُمْ عِنْدِی لَأَهْوَنُ مِنْ وَرَقَهٍ فِی فَمِ جَرَادَهٍ تَقْضَمُهَا مَا لِعَلِیٍّ وَ نَعِیمٍ یَفْنَی وَ لَذَّهٍ لاَ تَبْقَی نَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ سُبَاتِ اَلْعَقْلِ وَ قُبْحِ اَلزَّلَلِ وَ بِهِ نَسْتَعِینُ .

به خدا سوگند! اگر همه ی هفت اقلیم عالم را و هر چه در زیر آسمان است به من دهند تا نافرمانی خدا کنم، آن قدر که پوست جوی را از دهان مورچه ای درآورم، نپذیرم. و این دنیای شما برای من از برگی، که ملخی می جود، حقیرتر است. علی را با نعمتی که روی در زوال دارد و لذتی که پایدار نمی ماند چه کار؟ از این که خردم به خواب بی خبری رود، یا به زشتی لغزشی مبتلا گردم، به خدا پناه می برم و از او یاری می جویم.(1)

حکایت 375 : بر باد رفته!

امام علی (علیه السلام) می فرماید: . ...فَلَوْ أَنَّ أَحَداً یَجِدُ إِلَی اَلْبَقَاءِ سُلَّماً أَوْ لِدَفْعِ اَلْمَوْتِ سَبِیلاً لَکَانَ ذَلِکَ سُلَیْمَانُ بْنُ دَاوُدَ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ اَلَّذِی سُخِّرَ لَهُ مُلْکُ اَلْجِنِّ وَ اَلْإِنْسِ مَعَ اَلنُّبُوَّهِ وَ عَظِیمِ اَلزُّلْفَهِ فَلَمَّا اِسْتَوْفَی طُعْمَتَهُ وَ اِسْتَکْمَلَ مُدَّتَهُ رَمَتْهُ قِسِیُّ اَلْفَنَاءِ بِنِبَالِ اَلْمَوْتِ وَ أَصْبَحَتِ اَلدِّیَارُ مِنْهُ خَالِیَهً وَ اَلْمَسَاکِنُ مُعَطَّلَهً وَ وَرِثَهَا قَوْمٌ آخَرُونَ؟ یعنی: اگر کسی می توانست جاوید زیستن را راهی جوید، یا دفع مرگ را وسیله ای اندیشد، کسی جز سلیمان ابن داوود(علیه السلام) نبود. آن که خداوند پادشاهی جن و انس با پیامبری و منزلت و مقام رفیع را مسخر او ساخته بود. چون روزی خود به تمامی بخورد و پیمانه ی عمرش لبریز گردید، کمان های فنا تیرهای مرگ را به سوی او رها کردند، آن سراها تهی شد و آن کاخ ها خالی افتاد و آن مرده ریگ نصیب قوم دیگر گردید!(2) پیش صاحب نظران ملک سلیمان، باد است

بلکه آن است سلیمان که ز ملک آزاد است

دل بر این پیرزن عشوه گر دهرمبند

نو عروسی ست که در عقد بسی داماد است(3)

حکایت 376: هشدار علوی

امام علی - علیه السلام - پدر دلسوز امت، می فرماید: وَ لَوْ تَعْلَمُونَ مَا أَعْلَمُ مِمَّا طُوِیَ عَنْکُمْ غَیْبُهُ إِذاً لَخَرَجْتُمْ إِلَی اَلصُّعُدَاتِ تَبْکُونَ عَلَی أَعْمَالِکُمْ وَ تَلْتَدِمُونَ عَلَی أَنْفُسِکُمْ وَ لَتَرَکْتُمْ أَمْوَالَکُمْ لاَ حَارِسَ لَهَا وَ لاَ خَالِفَ عَلَیْهَا وَ لَهَمَّتْ کُلَّ اِمْرِئٍ مِنْکُمْ نَفْسُهُ لاَ یَلْتَفِتُ إِلَی غَیْرِهَا.

«ای مردم! اگر می دانستید چیزی را که من می دانم و غیب آن بر شما پوشیده است،نی

1- نهج البلاغه، خطبه 215.
2- نهج البلاغه، خطبهی 182.
3- خواجوی کرمانی