هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 304

کمال صمیمیت بی درنگ در پاسخ او فرمود: آری! خداوند توبه تو را می پذیرد؛ بفرما از اسب فرود آی(1)

قد غیر الطعن منهم جارحه

سوی المکارم فی أمن من الغیری(2)

حکایت 391: جسارت های مرد شامی

شخصی از شام (3)به مقصد حج یا مقصد دیگر به مدینه آمد. چشمش افتاد به مردی که در کناری نشسته بود. توجهش جلب شد؛ پرسید: این مرد کیست؟ گفته شد: حسین بن علی بن ابی طالب است. سوابق تبلیغاتی عجیبی که در روحش رسوخ کرده بود و دستاورد تبلیغات سوء امویها بود) موجب شد که دیگ خشمش به جوش آید و قربه الی الله! آنچه می تواند سب و دشنام نثار حسین بن علی علیه السلام بنماید! همین که هر چه خواست گفت و عقده دل خود را گشود، امام حسین علیه السلام بدون آن که خشم بگیرد و اظهار ناراحتی کند، نگاهی پر از مهر و عطوفت به او کرد و پس از آن که چند آیه از قرآن مبنی بر حسن خلق و عفو و اغماض قرائت کرد،(4) به او فرمود: ما برای هر نوع خدمت و کمک به تو آماده ایم. آن گاه از او پرسید: آیا از اهل شامی؟ جواب داد: آری. حضرت فرمود: من با این خلق و خوی سابقه دارم و سرچشمه ی آن را می دانم. پس از آن فرمود: تو در شهر ما غریبی؛ اگر احتیاجی داری حاضریم به تو کمک دهیم؛ حاضریم در خانه خود از تو پذیرایی کنیم؛ حاضریم تو را بپوشانیم؛ حاضریم به تو پول بدهیم.

مرد شامی که منتظر بود با عکس العمل شدیدی برخورد کند و هرگز گمان نمی کرد با یک همچو گذشت و اغماضی روبرو شود، چنان منقلب شد که گفت: آرزو داشتم در آن وقت زمین شکافته می شد و من به زمین فرو می رفتم و این چنین نشناخته و نسنجیده گستاخی نمی کردم. تا آن ساعت برای من در همه ی روی زمین کسی از حسین و پدرش مبغوض تر نبود و از آن ساعت بر عکس کسی نزد من از او و پدرش محبوب تر نیست.(5)

و لیس قولک «من هذا؟» بضائره

العرب تعرف من أنکرت و العجم

1- فرازهای برجسته از سیره امامان شیعه ج 2، ص 153 - 152؛ به نقل از: الارشاد (شیخ مفید، ج 2، ص 82 81
2- ازری. ترجمه: سرنیزهی دشمن هر عضوی از اندام آنان (اهل بیت) را جدا کرد؛ مگر آن مکارم (خوبی ها و بزرگواری های آنها را که از تغییر و دگرگونی، در امان است ( یعنی در ایمان، عشق، محبت و علاقه ی آنها، هرگز خللی وارد نکرد).
3- ظاهره نام وی هشام (یا عصام) بن مصطلق شامی است
4- أعراف، 202-199
5- داستان راستان ج 1، ص 20-19؛ به نقل از: نفثه المصدور، ص 4.