هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 319

جوش آورد؛ آماده کارزار شدند و با یک حمله سنگین دشمن را تا فاصله ی زیادی عقب راندند و شریعه را تصاحب کردند.

در این وقت عمرو عاص که پیش بینی اش به وقوع پیوسته بود، به معاویه گفت: حالا اگر علی و سپاهیانش معامله به مثل کنند و با تو همان کنند که تو با آنها کردی، چه خواهی کرد؟ آیا می توانی بار دیگر شریعه را از آنها بگیری؟ معاویه پرسید: به عقیده ی تو، علی اکنون با ما چگونه رفتار خواهد کرد؟ عمرو عاص گفت: به عقیده من علی معامله به مثل نخواهد کرد و ما را در مضیقه بی آبی نخواهد گذاشت. او برای چنین کارهایی نیامده است.

از آن سو سپاهیان علی بعد از آن که باران معاویه را از شریعه دور کردند، از علی خواستند اجازه بدهد مانع آب برداشتن یاران معاویه بشوند. علی فرمود: مانع آنها نشوید! من به این گونه کارها که روش جاهلان است، دست نمی زنم. من از این فرصت استفاده می کنم و مذاکرات خود را با آنها بر اساس کتاب خدا آغاز می کنم. اگر پیشنهادها و صلاح اندیشی های من پذیرفته شد که چه بهتر و اگر پذیرفته نشد، با آنها می جنگم، اما جوانمردانه؛ نه از راه بستن آب به روی دشمن. من هرگز دست به چنین کارهایی نخواهم زد و کسی را در مضیقه بی آبی نخواهم گذاشت.

آن روز شام نشده بود که سپاهیان علی و معاویه با یکدیگر می آمدند و آب بر می داشتند و کسی متعرض سپاهیان معاویه نمی شد.(1)

کس را چه زور و زهره که وصف علی کند

جبار در مناقب او گفته «هل اتی(2)

حکایت 407: اطعام اهل بیت(ع)

ابن عباس می گوید: حسن و حسین - علیهما السلام - بیمار شدند؛ پیامبر صلی الله علیه واله با جمعی از یاران به عیادت شان آمدند و به علی گفتند: ای ابوالحسن! خوب بود نذری برای شفای فرزندان خود می کردی، علی و فاطمه و فضه - که خادمه آنها بود - نذر کردند که اگر آنها شفا یابند، سه روز روزه بگیرند.(3) چیزی نگذشت که هر دو شفا یافتند، در حالی که اهل بیت از نظر مواد غذایی دست خالی بودند. علی سه من جو قرض نمود و فاطمه یک سوم آن را آردم.

1- داستان راستان ج 2، صص 251 - 246؛ به نقل از: شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج 1، صص 429-418 (خطبه 51).
2- سعدی
3- طبق بعضی از روایات حسن و حسین نیز گفتند ما هم نذر می کنیم روزه بگیریم.