هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 326

قطعه نمود؛ سپس مردم را به حضور طلبید و فرمود: ای مردم! این ریزه های طلا و نقره را قسمت کنید. پس از تقسیم، خرده ریزهای ناچیزی از ظروف باقی ماند که حضرت دستور تقسیم آنها را نیز صادر فرمود.(1)

حکایت 416: وقف علوی

امام امیر المؤمنین علی علیه السلام با دسترنج خود دو باغ احداث کرد که نام آن دو باغ «ابونیزر» و «بغبغه» بود و شخصی به نام ابونیزر سرپرستی آن دو باغ را به عهده داشت.

ابونیزر می گوید: در باغ بودم؛ روزی امام علی علیه السلام وارد باغ شد و به من فرمود: آیا غذا در باغ هست؟ عرض کردم: با کدویی که از این باغ به دست آمده و روغنی که موجود بوده، غذایی آماده ساخته ام. فرمود: آن غذا را بیاور تا بخوریم. غذا را حاضر کردم؛ آن حضرت پس از میل غذا و شستن دست ها، کلنگ را به دست گرفت و به سوی چاه قنات چشمه آن باغ روانه شد و به لایروبی و پاکسازی آن قنات پرداخت و در حالی که عرق از پیشانی مبارکش می ریخت، از چاه بیرون آمد و بار دیگر به داخل چاه رفت و همچنان به لایروبی پرداخت و هنگام کلنگ زدن به زمین چاه صدای همهمه آن حضرت به بیرون چاه می رسید. آن قنات را به گونه ای پاکسازی نمود که آب آن به اندازه گردن شتر زیاد شد؛ سپس با شتاب از چاه بیرون آمد و فرمود: خدا را گواه می گیرم که این چشمه و باغ را وقف کردم. آن حضرت از من قلم و کاغذ طلبید؛ حاضر کردم. سپس در آن نوشت: بسم الله الرحمن الرحیم. بنده خدا علی امیرمؤمنان این را وقف کرد. این دو باغ معروف به چشمه ابی نیزر و بغیبغه وقف شد تا در آمد محصولات آنها در تأمین معاش زندگی فقراء مدینه و درماندگان راه صرف گردد لِیَقِیَ اَللَّهُ بِهِمَا وَجْهَهُ حَرَّ اَلنَّارِ یَوْمَ اَلْقِیَامَهِ تا خداوند به وسیله این دو چشمه وقف شده، چهره ی علی را در قیامت از حرارت آتش دوزخ حفظ کند. (2) گویند: در یکی از سال ها، امام حسین علیه السلام مقروض شد؛ معاویه از فرصت استفاده کرده و پیشنهاد کرد که آن دو باغ را به دویست هزار دینار خریدار هستم. امام حسین فرمود:

این دو مزرعه فروشی نیست. پدرم آن را بر عموم فقرا وقف نموده تا چهره اش از حرارت