هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 347

مشرکان دست نیافتند. پیامبران صلی الله علیه واله و همراهان در حدود یک ماه در آن سرزمین ماندند.

روزی حضرت علی علیه السلام و عمار یاسر در آن سرزمین در زیر سایه درختان خرما رفته و به استراحت پرداختند. رسول خدا صلی الله علیه واله به بالین آنان آمد و بیدارشان کرد. آنها بیدار شده و برخاستند در حالی که لباس های خاک آلود خود را تکان می دادند. در این هنگام پیامبرصلی الله علیه واله به علی علیه السلام رو نموده و فرمود: ای ابو تراب! یعنی ای پدر خاک! این لقب در حقیقت بیانگر خاکی بودن و تواضع حضرت علی علیه السلام است و پیامبر صلی الله علیه واله این لقب را برای آن حضرت پسندید. (1)

حکایت 451: خواهش میکنم مرا نستایید

روزی امام علی علیه السلام در باره ی حقوق متقابل رهبری و مردم - در صحرای صفین - برای مردم خطبه ایراد می فرمود تا بدین جا رسید که فرمود: هیچ کس هر چند قدر او در حق بزرگ و ارزش او در دین بیشتر باشد، بی نیاز نیست که او را در انجام حق یاری رسانند و هیچ کس گرچه مردم او را خوار شمارند و در دیده ها بی ارزش باشد، کوچک تر از آن نیست که کسی را در انجام حق یاری کند یا دیگری به یاری او برخیزد. همین که سخن امام علی علیه السلام بدین جا رسید، یکی از یاران آن حضرت به پا خاست و با سخنی طولانی امام را ستود و حرف شنوی و اطاعت از امام را اعلام داشت. امام علی علیه السلام پس از پایان یافتن سخنان آن مرد، با کمال بزرگواری چنین فرمود: کسی که عظمت خدا در جانش بزرگ و منزلت او در قلبش والاست، سزاوار است که هر چه جز خدا را کوچک شمارد و از او سزاوارتر کسی است که نعمت های خدا را فراوان در اختیار دارد و به خوان احسان خدا نسشته است؛ زیرا نعمت خدا بر کسی بسیار نگردد جز آن که حقوق الهی بر او فراوان باشد.

ای مردم! از پست ترین حالات زمامداران در نزد صالحان، این است که گمان برند آنها زمامداران) دوستدار ستایشند و کشورداری آنان بر کبر و خودپسندی استوار باشد و خوش ندارم در خاطر شما بگذرد که من ستایش را دوست دارم و خواهان شنیدن آنن.