هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 358

چشم از جهان فرو بست. امروز او را دفن کردیم و اینک از سر قبر او بر می گردیم! پیرمرد ناله کنان دست برد و دامن آنها را گرفت و گفت: آقازادگان عزیز شما را به پدر بزرگوارتان سوگند می دهم که مرا ببرید بر سر تربت پاک او. امام حسن و امام حسین و همراهان نیز به حال پیرمرد رقت بردند و از همانجا بازگشتند و او را آوردند بر سر مرقد منور امیر المؤمنین.

همین که پیرمرد شنید آن جا قبر مقدس امیر مؤمنان است، صورت خود را روی آن تربت تابناک گذارد و سیلاب اشک از دیدگان فرو ریخت و در میان اشک و آه و ناله و فریاد می گفت: خدایا! تو را قسم می دهم به مقام عصمت و طهارت امیر المؤمنین که مرگ مرا برسان، نمی خواهم بعد از آن حضرت یک لحظه زنده باشم.

پیرمرد بیچاره گریه می کرد و ناله می نمود و از خداوند تقاضای مرگ خود را داشت.

دیدند صدایش آرام شد و باز هم آرامتر تا به کلی نفسش بند آمد و نقش بر زمین شد.

همین که به سراغ او رفتند، دیدند ندای حق را لبیک گفته و جان به جان آفرین تسلیم نموده است. امام حسن و امام حسین هم او را غسل دادند و کفن نمودند و در همان جا یعنی کنار مرقد منور امیر المؤمنین به خاک سپردند.(1)

حکایت 467: مرد ناشناس

زن بیچاره مشک آب را به دوش کشیده بود و نفس نفس زنان به سوی خانه اش می رفت. مردی ناشناس به او برخورد کرد و مشک را از او گرفت و خودش به دوش کشید.

کودکان خردسال زن چشم به در دوخته منتظر آمدن مادر بودند. در خانه باز شد، کودکان معصوم دیدند مرد ناشناسی همراه مادرشان به خانه آمد و مشک آب را به عوض مادرشان به دوش گرفته است. مرد ناشناس مشک را بر زمین گذاشت و از زن پرسید: خوب معلوم است که مردی نداری که خودت آبکشی می کنی. چطور شده که بی کس مانده ای؟ زن گفت: شوهرم سرباز بود؛ علی بن ابی طالب او را به یکی از مرزها فرستاد و در آن جا کشته شد. اکنون منم و چند طفل خردسال. مرد ناشناس حرفی نزد. سر را به زیر انداخت و خداحافظی کرد و رفت ولی در آن روز لحظه ای از فکر آن زن و بچه هایش بیرون نمی رفت. شب را نتوانست راحت بخوابد، صبح زود زنبیلی برداشت و مقداری آذوقه از گوشت و آرد و خرما در آن ریخت و یکسره به طرف خانه دیروزی رفت و در زد.5.