هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 359

زن گفت: کیستی؟ مرد گفت: همان بنده خدای دیروزی هستم که مشک آب را آوردم؛ حالا مقداری غذا برای بچه ها آورده ام.

زن گفت: خدا از تو راضی شود و بین ما و علی بن ابی طالب هم خدا خودش حکم کند. در باز شد و مرد ناشناس داخل خانه شد، بعد گفت: دلم می خواهد ثوابی کرده باشم؛ اگر اجازه بدهی خمیر کردن و پختن نان یا نگهداری اطفال را من به عهده بگیرم.

زن گفت: بسیار خوب ولی من بهتر می توانم خمیر کنم و نان بپزم. تو بچه ها را نگاه دار تا من از پختن نان فارغ شوم.

زن رفت به دنبال خمیر کردن. مرد ناشناس فورأ مقداری گوشت که با خود آورده بود، کباب کرد و با خرما با دست خویش به بچه ها خورانید. به دهان هر کدام که لقمه ای می گذاشت میگفت: فرزندم! علی بن ابی طالب را حلال کن؛ اگر در کار شما کوتاهی کرده است. خمیر آماده شد؛ زن صدا زد: بنده خدا! همان تنور را آتش کن. مرد ناشناس رفت و تنور را آتش کرد؛ آتش زبانه کشید. مرد چهره خویش را نزدیک آتش آورد و با خود می گفت حرارت آتش را بچش این است کیفر آن کس که در کار یتیمان و بیوه زنان کوتاهی می کند. در همین حال بود که زنی از همسایگان به آن خانه سرکشید و مرد ناشناس را شناخت. به زن صاحب خانه گفت: وای به حالت! این مرد را که به کمک گرفته ای نمی شناسی؟! این امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب است. زن بیچاره جلو آمد و گفت: ای هزار خجلت و شرمساری از برای من، من از شما معذرت می خواهم. علی علیه السلام فرمود: نه، من از تو معذرت میخواهم که در کار تو کوتاهی کردم.(1)

حکایت 468 : بازنشستگی

پیر مرد نصرانی عمری کار کرده و زحمت کشیده بود، اما ذخیره و اندوخته ای نداشت.

آخر کار کور هم شده بود. پیری و نیستی و کوری همه با هم جمع شده بود و جز گدایی راهی برایش باقی نگذارد؛ کنار کو چه می ایستاد و گدایی می کرد. مردم ترحم می کردند و به عنوان صدقه پشیزی به او می دادند و او از همین راه بخور و نمیر به زندگانی ملامت بار خود ادامه می داد. تا روزی علی بن ابی طالب - علیه افضل صلوات المصلین - از آن جا عبور کرد و او را به آن حال دید. علی در صدد جست و جوی احوال پیر مرد برآمد تا ببیند آیا فرزندی ندارد که این پیرمرد در آخر عمر آبرومندانه زندگی کند و گدایی نکند. کسانی97