هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 363

حکایت 472: معجزهی آب

امام حسین علیه السلام در مسیر راه کربلا، هنگامی که به صحرای ثعلبیه رسید، در آن جا خیمهای دید؛ کنار خیمه رفت. پیرزن فقیری را در آن جا دید و احوال او را پرسید. او گفت:

ما دامدار هستیم. پسرم وهب با همسرش به صحرا رفته اند. ما در این بیابان از بی آبی در مضیقه هستیم. اگر آب می داشتیم بسیار خوب بود. امام حسین علیه السلام با او به کناری رفتند و به سنگی رسیدند. امام با نیزهی خود سنگی را که در آن جا بود، از جا کند؛ ناگاه آب گوارایی پدید آمد و به بیرون روان شد. پیرزن شادمان شد و از آن حضرت تشکر نمود.(1)

حکایت 473: آزادی

در شب عاشورا اصحاب باوفای امام حسین هر کدام با زبانی، وفاداری خود را اعلام کردند. به محمد بن بشر خضرمی - یکی از یاران ایشان - خبر رسید که پسرش در مرز ری به دست کافران اسیر شده است؛، محمد گفت: خودم و پسرم را در مسیر خدا می بینم. من دوست ندارم که پسرم گرفتار باشد و من بعد از او باقی بمانم! امام حسین که سخن او را شنید، فرمود: بیعتم را از تو برداشتم. آزادی، برو برای آزادی پسرت کوشش کن! محمد بن بشر گفت: درندگان مرا بدرند و زنده زنده بخورند، اگر از تو جدا گردم! امام حسین پنج لباس برد یمانی - که قیمت آنها هزار دینار (معادل ده هزار درهم) بود . به او داد و فرمود:

اینها را به پسر دیگرت بده تا با دادن این لباس ها به دشمن (به عنوان هدیه برادرش را از اسارت آزاد سازد.(2)

حکایت 474: پینه های خدمت

ابوحمزه ثمالی گوید: امام سجاد علیه السلام در دل شب انبانی پر از نان را بر پشت مبارک گرفته و برای فقیران مدینه می برد و می فرمود که صدقه پنهانی غضب خداوند را فرو نشاند. چون آن حضرت رحلت فرمود، به هنگام غسل بدن مبارکش مشاهده کردند که آثار کشیدن بار بر دوش مبارکش ظاهر است. هنگامی که از سبب آن پرسیدند، پاسخ شنیدند که آن حضرت انبان های آرد را در شب بر دوش گرفته و در کوچه های مدینه به در خانه ی فقیران رسانده و بی آن که کسی از این امر مطلع شود، به مردم فقیر کمک رسانی نموده است. (3)94

1- بیست و پنج اصل از اصول اخلاقی امامان، ص 214؛ به نقل از: ریاحین الشریعه ج 3، صص 303-300.
2- بحار الانوار ج 24، ص 1394
3- کشف الئمه ج 2، ص 266.