هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 366

و گرفتاری هایی که برایش پیش آمده بود را شرح داد. معلوم شد موضوع کرایه ای در کار است و کار به اشکال و بن بست کشیده است. امام به صفوان دستور داد: فورا حرکت کن و برادر ایمانی خودت را در کارش مدد کن. صفوان حرکت کرد و رفت و پس از توفیق در اصلاح کار و حل اشکال مراجعت کرد. امام سؤال کرد: چطور شد؟ صفوان گفت: خداوند اصلاح کرد.

حضرت فرمود: بدان که همین کار به ظاهر کوچک که حاجتی از کسی برآوردی و وقت کمی از تو گرفت، از هفت شوط طواف دور کعبه محبوب تر و فاضل تر است. بعد امام صادق علیه السلام، به گفته ی خود چنین ادامه داد: مردی گرفتاریی داشت و آمد حضور امام حسن علیه السلام و از آن حضرت استمداد کرد. امام حسن علیه السلام بلافاصله کفشها را پوشیده و به راه افتاد. در بین راه به حسین بن علی - علیهما السلام - رسیدند در حالی که مشغول نماز بود. امام حسن علیه السلام به آن مرد گفت: تو چطور از حسین غفلت کردی و پیش او نرفتی؟ گفت: من اول خواستم پیش او بروم و از او در کارم کمک بخواهم، ولی چون گفتند ایشان اعتکاف کرده و معذورند، خدمت شان نرفتم. امام حسن (علیه السلام) فرمود: اما اگر توفیق برآوردن حاجت تو برایش دست داده بود، از یک ماه اعتکاف برایش بهتر بود.(1)

حکایت 480: کمک های انسانی

شبی بارانی بود؛ امام صادق علیه السلام تنها و بی خبر از همه کسان خویش، از تاریکی شب و خلوت کوچه استفاده کرده، از خانه بیرون آمد و به طرف «ظله بنی ساعده» روانه شد. از قضا معلی بن خنیس - که از اصحاب و یاران نزدیک امام بود و ضمنا ناظر خرج منزل امام هم بود . متوجه بیرون شدن امام از خانه شد. پیش خود گفت امام را در این تاریکی تنها نگذارم. با چند قدم فاصله که فقط شبح امام را در آن تاریکی میدید، آهسته به دنبال امام روان شد. همین طور که آهسته به دنبال امام می رفت، ناگهان متوجه شد مثل این که چیزی از دوش امام بر زمین افتاد و روی زمین ریخت و آهسته صدای امام را شنید که فرمود:

خدایا این را به ما برگردان. در این وقت معلی جلو رفت و سلام کرد. امام از صدای معلی او را شناخت و فرمود: تو معلی هستی؟ گفت: برای معلی هستم.

بعد از آن که جواب امام را داد، دقت کرد ببیند که چه چیز بود که بر زمین افتاد. دید مقداری نان بر روی زمین ریخته است. امام فرمود: اینها را از روی زمین جمع کن و به من8.