هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 369

فصل نهم: وفای به عهد و پیمان

حکایت 484: چوپان وفادار

عمار یاسر می گوید: قبل از آن که محمد صلی الله علیه واله به پیامبری برسد، مدتی گوسفندان مردم مکه را برای چرانیدن به دامنه ی کوه و دشت می برد. من نیز در آن روزگار چوپان بودم.

روزی با آن حضرت عهد کردیم که فردای آن روز با هم گوسفندهایمان را به بیابان بین دو کوه - که علفزار بود - ببریم. فردای آن روز من دیر کردم. دیدم محمد گوسفندانش را به بیابان مورد نظر رسانده ولی آنان را از چریدن در آن علفزار باز می دارد. عرض کردم: چرا گوسفندان را از آن سرزمین باز می داری؟ حضرت محمد فرمود: من با تو عهد و پیمان بسته بودم که با هم به صحرای علفزار برویم؛ از این رو دوست نداشتم گوسفندانم را از قبل از رسیدن تو به چراگاه ببرم.(1)

حکایت 485 : وعدگاه

رسول خدا صلی الله علیه واله همراه مردی بود. آن مرد خواست به جایی برود. رسول خدا صلی الله علیه واله کنار سنگی توقف کرد و به او فرمود: من در همین جا منتظرت هستم تا بیایی. آن مرد رفت.

مدتی گذشت و آن مرد نیامد. نور خورشید بالا آمده و به طور مستقیم بر پیامبر می تابید.

اصحاب عرض کردند: ای رسول خدا! از این جا به زیر سایه ای بروید. آن حضرت در پاسخ فرمود: من با او عهد کرده ام که به همین جا بیاید نه جای دیگر.(2)

حکایت 486: وفاداری به مفاد صلحنامه

هنگامی که صلح تحمیلی بین امام حسن علیه السلام و معاویه برقرار شد. امام حسن به این پیمان و قرارداد وفاداری کرد. امام حسین علیه السلام نیز تا معاویه زنده بود، به این قرارداد و پیمان نامه احترام گذاشت و بر خلاف آن رفتار نکرد با این که آن حضرت حدود ده سال پس از امام حسن در عصر معاویه می زیست.

عالم بزرگ شیخ مفید ( متوفای 413 ق) می نویسد: امام حسین علیه السلام پس از شهادت امام حسن ، مردم را به سوی امامت خود دعوت نمی کرد؛ به خاطر تقیه و نیز به خاطر صلحی که با معاویه انجام شده بود؛ زیرا امام حسین علیه السلام بر خود لازم می دانست که به آن5.