هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 412

و معاویه مرد فاسق، فاجر و ظالمی است که همچون شخصی امامت را نشاید. با هم نزاع نمودند تا این که به خدمت امام حسن آمدند. عبد الله عرض کرد: یا حسن بن علی! این شیعه ی تو بر امام زمان معاویه بی حرمتی می کند؛ پس شروع کرد به دشنام دادن به آن حضرت.

دوستان و محبان آن حضرت خواستند عبدالله را بکشند. آن معدن علم و سخاوت و کرامت به مقام ممانعت برآمده، به اندرون خانه رفته مقداری نقره در آورده به عبدالله مرحمت فرمود که: این را بگیر و صرف معاش خود کن، فردا نیز بیا مرا دشنام بده تا مقدار دیگری از این نقره به تو دهم و هر روز آمدن را فراموش نکن.

عبد الله چون این کرم و حسن خلق را از آن پیشوای امم دید، به خانه رفته اهل و عیال و قوم و خویش و دوستان خود را که همه از دشمنان امام حسن بودند، از حال امام حسن خبردار کرد. ایشان گفتند: کسی را دشنام دهی و او در عوض به تو نقره بدهد! البته او امام بر حق است. پس عبدالله با پنجاه نفر از اقوام خود به خدمت جناب امام حسن آمدند و دست و پای آن مولا را بوسه داده، همگی شیعه آن حضرت شدند.(1)

حکایت 554 : پیر مرد شامی و امام سجاد

راوی می گوید: در آن موقعی که اهل بیت امام حسین علیه السلام درب مسجد جامع بودند، پیرمردی نزد آنان آمد و گفت: حمد خداوندی را که شما را کشت و هلاک کرد و از کشته شدن مردهای شما همه شهرها را در آسایش قرار داد و امیر المؤمنین (یزید) را بر شما مسلط ساخت! علی بن الحسین - علیهما السلام . به او فرمود: ای پیرمرد! آیا قرآن خوانده ای؟ پیرمرد گفت: آری. امام سجاد علیه السلام فرمود: آیا این آیه را در قرآن خوانده ای: « قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبَی » (2)؛ یعنی: «بگو من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی کنم؛ جز دوست داشتن نزدیکانم (اهل بیتم)». پیرمرد گفت: آری، خوانده ام. امام سجادا فرمود: ما خویشان پیغمبر هستیم. امام سجاد علیه السلام پرسید: آیا در سوره بنی اسرائیل (= اسراء ) این آیه را خوانده ای:«وَآتِ ذَا الْقُرْبَی حَقَّهُ »(3)؛ یعنی: «و حق نزدیکان را بپرداز».8.

1- آمال الواعظین، ص 148؛ به نقل از: تحفه المجال، ص 178.
2- شوری، 23.
3- إسراء، 26. در باره ی مشابه این آیه ر.ک: روم، 38.