هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 436

ما رفتیم و ایشان را آوردیم. وقتی به منزل آمدند، جوراب های شان را در آوردند که وضو بگیرند. بعد از وضو دستمال شان را از جیب بیرون آوردند که دست و صورت شان را خشک کنند، یک وقت متوجه یک مورچه شدند که توی دستمال شان بود. ایشان وقتی مورچه را دید، فرمود: این حیوان را من از آن جا آورده ام، الآن باید پیاده این حیوان را ببرم تا تنبیه شوم که دیگر حواسم را جمع کنم و این حیوان را از زندگی اش نیندازم. سپس پیاده تا کوه خضر رفتند و برگشتند و سوار وسیله هم نشدند و گفتند: باید تنبیه شوم تا حواسم را جمع کنم و حیوانی را سرگردان نکنم.

ب، مراعات می کنند که خدا این چیزها را به ایشان می دهد که گوشش همه چیز را می شنید و چشمش همه چیز را می دید. (چشم و گوش برزخی داشت)(1)

چه خوش گفت فردوسی پاکزاد: .

که رحمت بر آن تربت پاک باد -

میازار موری که دانه کش است

که جان دارد و جان شیرین، خوش است»(2)

حکایت 584: امتیاز و اخلاص برتر

روزی شیبه و عباس هر کدام بر دیگری افتخار می کردند و در این باره مشغول سخن بودند که علی علیه السلام از کنار آنان گذشت و پرسید: به چه چیزی افتخار می کنید؟ عباس گفت:

امتیازی به من داده شده که احدی ندارد و آن مسئله ی آب دادن به حجاج خدا است، شیبه گفت: من تعمیر کننده ی مسجد الحرام و کلید دار کعبه هستم. علی علیه السلام گفت: با این که از شما حیا می کنم باید بگویم که من دارای افتخاری هستم که شما ندارید. آنها پرسیدند: کدام افتخار؟ حضرت فرمود: من با شمشیر جهاد کردم تا شما ایمان به خدا و پیامبر صلی الله علیه واله آوردید، عباس خشمگین شد و برخاست و به سراغ پیامبر صلی الله علیه واله آمد و گفت: آیا نمی بینی علی چگونه با من سخن می گوید؟ پیامبر فرمود: علی علیه السلام را صدا کنید. علی علیه السلام هنگامی که به خدمت پیامبر صلی الله علیه واله آمد، پیامبر صلی الله علیه واله فرمود: چرا این گونه با عمویت عباس سخن گفتی؟ علی علیه السلام عرض کرد: ای رسول خدا؟ اگر من او را ناراحت ساختم، بیان حقیقتی بوده در برابر گفتار حق، هر کس می خواهد ناراحت شود و هر کس می خواهد، خشنود گردد.(3)ه.

1- داستان هایی از مردان خدا.
2- سعدی.
3- یکصد داستان از زندگی امام علی(علیه السلام)؛ به نقل از: تفسیر نمونه.