هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 445

بعضی از حاضران گفتند: ای رسول خدا! چرا در مورد علی علیه السلام مطلبی گفتی رحمت خدا بر تو باد ولی به این شخص که انفاق بیشتری نموده، چیزی نفرمودی؟ پیامبر صلی الله علیه واله فرمود: آیا ندیده اید که خدمتگزار پادشاهی هدیهی ناچیزی نزد او می برد و او به آن خدمتگزار احترام بسیار می کند، او را در جایگاه ارجمندی می نشاند، ولی اگر خدمتگزار دیگری هدیهی نفیسی برای او بیاورد، چندان به او احترام نمی کند؟ گفتند: آری دیده ایم.

فرمود: همچنین است انفاق علی علیه السلام که یک دینار را فقط برای خدا به خاطر تأمین نیاز مؤمنی داد، ولی آن شخص دیگر، مال خود را به عنوان رقابت و سرکوبی برادر رسول خدا صلی الله علیه واله [یعنی علی علیه السلام ] داد و نیتش برتری جویی بر علی علیه السلام بود. خداوند عمل او را پوچ کرد و مایه ی سنگینی گناه او قرار داد، آگاه باشید اگر او با این نیت به اندازه ی بین زمین تا عرش، طلا و گوهر انفاق کند، به همین خاطر از رحمت خداوند دورتر می شود و به غضب خدا نزدیک تر می گردد.»(1)

حکایت 600: مرد مخلص و نامرد مفلس

از ابن عباس نقل شده که: مردی از کافران، در جنگ بدر به مسلمانان آسیب و آزار می رساند، یکی از اصحاب به نام صهیب او را کشت. در این میان یکی از مسلمانان فرصت طلب و تیره دل برای این که نزد پیامبر صلی الله علیه واله خود را مجاهد جلوه دهد، به آن حضرت عرض کرد: فلان کس را گشتم. پیامبر صلی الله علیه واله از خبر کشته شدن آن ستمکار خوشحال شد.

عمرو عبد الرحمن از جریان مطلع شد و به صهیب گفت: برو به پیامبر گزارش بده که آن کافر آزار دهنده را گشته، مگر نمی دانی فلانی رفته و به دروغ گفته که من او را کشته ام؟ صهیب که مرد خدا بود و کارش از روی اخلاص، در پاسخ گفت: من او را به خاطر خدا و رسولش کشتم دیگر لازم نیست خبر دهم.

عمرو عبد الرحمن خود به محضر پیامبر صلی الله علیه والهرسیده و عرض کرد: آن مرد آزار دهنده را صهیب کشته است نه فلانی. پیامبر صلی الله علیه واله به صهیب فرمود: آیا همین طور است، تو او را کشته ای؟ صهیب عرض کرد: آری.

در این هنگام آیه ی دوم و سوم سوره ی مبارکه ی صف در رد آن مسلمان فرصت طلب0.