هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 450

حکایت 604: چهره ی خندان

روزی بین حضرت یحیی (علیه السلام) و حضرت عیسی (علیه السلام) ملاقاتی رخ داد. حضرت عیسی (علیه السلام) به روی حضرت یحیی (علیه السلام) تبسم کرد. یحیی (علیه السلام) گفت: ما لی أراک لاهیه کأنک آین؟ چرا تو را غافل می بینم، گویی از قهر الهی ایمنی. عیسی(علیه السلام) گفت: ما لی أراک عابسه کانک آیش؟ چرا تو را عبوس و با چهره ای در هم می بینم، گویی از رحمت الهی ناامیدی. آن گاه هر دو گفتند: از این جا نمیرویم تا وحی نازل گردد که تا معلوم شود که پروردگار کدام یک از این دو روش را بیشتر دوست دارد.

خداوند به آن دو، وحی فرستاد: أحبکما إلی أحسنکم خلقا. هر یک از شما اخلاق نیکوتری دارد، نزد من محبوب تر است.

در واقع خداوند با اعلام این معیار، روی گشاده و لب متبسم و خندان حضرت عیسی (علیه السلام) را مورد عنایت بیشتری قرار داد.(1)

حکایت 605: اول همسایه، بعد خانه

ربیعه بن کعب می گوید: روزی حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) به من فرمود: ای ربیعه! هفت سال است که خدمتگزار مایی، آیا حاجتی نمی خواهی تا آن را برآورده سازم؟ عرض کردم: یا رسول الله! به من مهلت بده تا در این باره فکر کنم چون روز دیگر بر آن حضرت وارد شدم، فرمود: ای ربیعه! حاجت خود را بیان کن.

گفتم: از خدا مسألت فرما که مرا با تو داخل بهشت نماید! چون پیامبر این خواهش مرا شنید، فرمود: این درخواست را چه کسی به تو یاد داده است؟ عرض کردم: کسی به من یاد نداده است، لیکن با خودم فکر کردم که اگر تقاضای مال بسیار کنم، آخر آن زوال و فنا است. اگر عمر طولانی و اولاد زیاد درخواست کنم، عاقبت مرگ است، پس با این اندیشه از شما این تقاضا را کردم.ن.