هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 511

سر را با پدر و مادرش لعنت کند و آنها را در محل اجدادشان جهنم بسوزاند. در این موقع دستور داد سر را پایین آوردند، خوشبو کردند و به بغداد فرستادند تا با جسدش دفن کنند.(1)

حکایت 668: آرزوهای بر باد رفته

امام صادق - علیه السلام - پس از تلاوت آیهی 83 سوره ی مبارکه ی قصص(2) فرمودند: ذَهبَتْ واللَّهِ الأمانیُّ عِندَ هذِهِ الآیهِ ؛ «به خدا سوگند! با وجود این آیه، همه ی آرزوها بر باد رفته است!»(3)

هست الوهیت ردای ذوالجلال

هرکه درپوشد، بر او گردد و بال

تاج از آن اوست، آن ما کمر

وای او کز حد خود دارد گذر

عرض میکنم: در روایت است که: هر کس دوست داشته باشد بند کفشش بهتر از بند کفش برادرش (برادر دینی اش باشد، او از آنها است که برتری خواه است (و زنگ خطر آیه، شامل حالش می شود.)(4) گویند: در ایامی که علی(علیه السلام) عهده دار خلافت ظاهری بود، شخصأ در بازارها قدم می زد، گمشدگان را راهنمایی می نمود و ضعیفان را کمک می کرد و هنگامی که از کنار کسبه و فروشندگان می گذشت، آیه ی 83 سورهی قصص را تلاوت می فرمود، سپس می فرمود: «این آیه دربارهی زمامداران عادل و متواضع و سایر توده های قدرتمند مردم نازل شده است». یعنی: همان گونه که من حکومت را وسیله ای برای برتری جویی خود قرار نداده ام، شما نیز نباید قدرت مالی خود را وسیله ی سلطه بر دیگران قرار دهید.(4)

حکایت 669: آرزوی اهل دل

حضرت عیسی علیه السلام با حواریون سیاحت می کرد، گذرشان به شهری افتاد، در نزدیکی آن شهر دفینه ای پیدا کردند، حواریون از عیسی خواستند اجازه دهد گنج را جمع آوری کنند تا از بین نرود، فرمود: در پای این گنج بمانید، من به شهر می روم تا گنجی که نشان دارم به دست آورم. عیسی علیه السلام داخل شهر شد، به خانه ی خرابی رسید، وارد شد، پیرزنی در آن جا9.

1- پند تاریخ ج 3، صص 139 - 136.
2- «تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَهُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِینَ لَا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا »، (قصص، 83)؛ این سرای آخرت را تنها برای کسانی قرار می دهیم که ارادهی برتری جویی و فساد در زمین را ندارند.
3- تفسیر نمونه ج 16، ص 180؛ به نقل از: تفسیر علی ابن ابراهیم «مَنْ احَبَّ انْ یَکُونَ شراکُ نَعْلَیْهِ احْسَنَ مِنْ شراکُ نَعْلَیْ اخیهِ فَهُوَ مِمَّنْ یُریدُ العُلُوَّ»تفسیر المیزان ج 16، ص 84
4- سرگذشت های تلخ و شیرین قرآن ج 2، ص 137؛ به نقل از: تفسیر نمونه ج 16، ص 179.