هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 557

سنگی به دست گرفت سه تکبیر گفت و پرتاب کرد.

امام حسن و امام حسین علیهما السلام نیز به ترتیب همین عمل را تکرار کردند و او بر اثر همان ضربات از دنیا رفت. علی علیه السلام او را بیرون آورد و دستور داد قبری برایش کندند. بر او نماز خواند و دفنش کرد. عرض کردند: غسلش نمیدهید؟ فرمود: با چیزی غسل کرد که تا روز قیامت پاک و پاکیزه است، همانا بر کار دشواری صبر کرد.(1)

حکایت 711: چگونه پشیمان شد و توبه کرد

پس از پایان یافتن جنگ خندق حضرت رسول صلی الله علیه واله به مدینه باز گشت. هنگام ظهر جبرئیل علیه السلام نازل شد و فرمان جنگ با بنی قریظه را آورد، همان دم پیامبر صلی الله علیه واله سلاح پوشید و به مسلمانان اعلام کرد که باید نماز عصر را در بنی قریظه بخوانید. دستور انجام شد، لشکر اسلام بنی قریظه را محاصره کردند(2)، مدت محاصره به طول انجامید، بالاخره یهودیان به تنگ آمده، پیغام دادند ابولبابه ( یکی از اصحاب پیامبر) را بفرست تا دربارهی کار خود با او مشورت کنیم.

حضرت رسول صلی الله علیه واله به ابولبابه فرمودند: پیش هم پیمان های خود برو ببین چه می گویند.

وقتی وارد قلعه شد همین که زنها و بچه ها چشمشان به او افتاد شروع کردند به گریه و زاری، ابولبابه تحت تأثیر این منظرهی رقت انگیز قرار گرفت و دلش بر آنها سوخت.

پرسیدند: صلاح تو در باره ی ما چیست؟ آیا تسلیم شویم همان طور که محمد صلی الله علیه واله می خواهد. جواب داد: آری! ولی به همراه جواب با دست به طرف گلوی خود اشاره کرد؛ یعنی در صورت تسلیم، کشته می شوید؛ اما فور پشیمان شد. با خود گفت: به خدا و پیامبر صلی الله علیه واله خیانت کردم.

از قلعه پایین آمد. دیگر خدمت حضرت رسول صلی الله علیه واله نرفت، از همان جا به طرف مدینه رهسپار شد، به مسجد رفت و به وسیله ی ریسمانی گردن خود را به یکی از ستونهای مسجد ( همان ستونی که به استوانه ی توبه نامیده شد) بست و گفت: هرگز خود را از بندد.