هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 600

حکایت 783: بندگی خدا و چاکری ناخدا!

ابو منصور وزیر سلطان طغرل مردی بود دانا، باکفایت و خداترس. او همه روزه پس از ادای فریضه ی صبح همچنان بر سجاده می نشست و تا دمیدن آفتاب دعا می خواند و ذکر میگفت، سپس سوار مرکب می شد و به حضور سلطان طغرل می رسید.

یکی از روزها برای سلطان امر مهمی پیش آمد و پیش از طلوع آفتاب، وزیر را طلبید.

مأموران به منزل وزیر فتند و دیدند بر سجاده نشسته و مشغول گفتن ذکر است. دستور فوری شاه را به او ابلاغ کردند ولی وزیر توجهی نکرد و پس از چند بار ابلاغ دستور شاه، همچنان به دستور بی اعتنایی کرد.

مأموران بازگشند و به سلطان گفتند: ابو منصور وزیری است مغرور و خود سر. برای مقام سلطنت اهمیتی قایل نیست و از فرمان پادشاه سر باز می زند. با این سخنان غضب سلطان را برافروختند و او را خشمگین ساختند.

آفتاب طلوع کرد، وزیر از خواندن دعا و ذکر فارغ گردید، فورا سوار بر مرکب شد و به حضور سلطان آمد. سلطان با خشونت و تندی بر او بانگ زد و گفت: چرا دیر آمدی؟ وزیر در پاسخ گفت: ای پادشاه! من بندهی خدا هستم و چاکر سلطان طغرل. تا وقتی که از وظیفه ی بندگی خداوند، فراغت نیابم به چاکری سلطان نمی پردازم.

این سخن محکم و قاطع که از اعماق قلب وزیر با ایمان بیرون آمد و با خلوص نیت ادا شد در دل شاه اثری بس عمیق گذاشت و درونش را توفانی کرد، اشک در چشمان سلطان حلقه زد و وزیر را مورد تحسین و تمجید قرار داد و گفت: ای وزیر! بندگی خدا را بر چاکری ما مقدم بدار تا به برکت آن، کارها منظم شود و مملکت از پرتو آن بهره مند گردد.(1)

حکایت 784 : شادی حضرت مریم از بشارت جبرئیل

در ابتدای فص عیسوی از «فصوص الحکم» می گوید: وقتی روح الامین؛ یعنی جبرئیل علیه السلام برای حضرت مریم علیه السلام به صورت بشری کامل متمثل شد، حضرت مریم خیال کرد که بشری است که قصد مواقعه با او را دارد و به همین سبب به خدا پناه برد تا خداوند او را از این عمل بد نجات دهد؛ چون می دانست که این عمل ممنوع است و در این هنگام بود که حضور کاملی برای او حاصل شد و آن چیزی نبود جز روح معنوی و اگر در آن وقت و حالت در حضرت مریم می دمید، حضرت عیسی علیه السلام خارج می شد؛ ولی دیگر کسی3.