هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 605

بدو گفتم: مرا پندی ده و نصیحت کن. گفت: مثل کسی باش که حیوانات درنده از هر سو دورش را احاطه کرده اند و خائف و ترسناک باشد و می ترسد که اگر چشم بر هم زدنی غفلت ورزد، او را پاره پاره کنند. پس شب او مثل شب ترسناکان است وقتی که مغروران ایمن اند و روز او روز حزن و اندوه است، وقتی که اهل بطالت در آن شاد و خرم هستند و فرحناک اند.

قثم زاهد می گوید: سپس آن راهب پشت به من کرد و رفت. باز به او گفتم: زیاده از این مرا پند ده. گفت: آدم تشنه، کمی از آب او را کافی است.(1)

با مردم زمانه سلامی و والسلام

تا گفتهای غلام توام، می فروشدت

حکایت 794: بند کفش علی

شکیب ارسلان - ملقب به امیر البیان (2) یکی از نویسندگان زبردست عرب در عصر حاضر است. در جلسه ای که به افتخار او در مصر تشکیل شده بود، یکی از حاضران پشت تریبون رفته و در ضمن سخنان خود چنین می گوید: دو نفر در تاریخ اسلام پیدا شده اند که حق شایسته است «امیر سخن» نامیده شوند، یکی علی بن ابی طالب و دیگری شکیب ارسلان.

پس از پایان صحبت های آن شخص، شکیب ارسلان با ناراحتی برمی خیزد و پشت تریبون قرار می گیرد و از دوستش که چنین مقایسه ای به عمل آورده گله می کند و می گوید:

من کجا و علی بن ابی طالب کجا! من بند کفش علی هم به حساب نمی آیم.(3)

حکایت 795 : الخیر فی ما وقع(4)

حکایت 795 : الخیر فی ما وقع(4) سدید الدین محمد عوفی در کتاب جوامع الحکایات و لوامع الروایات می نویسد: در.»

1- جامع الدرر ج 1، ص 109؛ به نقل از: سفینه البحار ج 3، ص 957. نکته لطیفه: قال النراقی فی الخزائن: قبل الاستیناس بالناس من علامه الإفلاس أی عن معرفه الله إذ من کان قلبه غنیه بذکر الله استوحش عن الخلائق فضلا عن مؤانستهم
2- پادشاه سخن (و سخنرانی).
3- امام علی از نگاه اندشمندان غیر شیعه، ص 65؛ به نقل از: مجموعه آثار شهید مطهری ج 16، ص 346. نکته: ابن ابی الحدید - شارح معروف سنی مذهب نهج البلاغه - در باره ی خطبهی 221 نهج البلاغه - تفسیر سورهی تکاثر - چنین می گوید: و ینبغی لو اجتمع فصحاء العرب قاطبه فی مجلس و تلی علیهم أن یسجدوا له؛ یعنی: بسی شایسته است که اگر می شد) تمامی فصحای عرب در مجلسی گرد هم آیند، آن گاه این خطبه خوانده می شد و همگی در برابر عظمت سخن امام علی) به سجده بیفتند. شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج 11، ص 153.
4- خیر و صلاح، در آن چیزی است که واقع شده است. هر چه پیش آید خوش آید.»