هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 607

یک روز که آن دو در شکارگاه بودند، امپراتور از دوستش خواست که اسلحهی او را پر کند تا یک گوزن را بزند، «سایروس» که عجله داشت، فشنگ را به شکل اشتباه درون لوله گذاشت و موقعی که امپراتور شلیک کرد، تفنگ در دستش منفجر و یک انگشت امپراتور قطع شد، در همین حال «سایروس» با خونسردی گفت: حتما خیر است. امپراتور که سخت عصبانی شده بود دستور داد دوستش را به زندان بیندازند.

حدود یک سال بعد دوباره امپراتور هوس شکار کرد و به جنگلی که تازه کشف شده بود رفت، اما در آن جا اسیر قبیلهی آدمخواران شد و آن ها بعد از این که تمام همراهان امپراتور را درون آب جوش انداختند، به سراغ او رفتند که ناگهان جادوگر پیر قبیله فریاد زد: او را رها کنید، او چهار انگشتی و بد من است، آزادش کنید تا نکبت او قبیله مان را از بین نبرد.

هنگامی که امپراتور به شهر و قصرش بازگشت، از زبان درباریان شنید که اهالی آن قبیله چنین اعتقادی دارند. امپراتور نیز بی معطلی یاد دوستش افتاد و دستور داد «سایروس» را آزاد کنند، سپس او را در آغوش گرفت و ماجرا را تعریف کرد و آن گاه گفت: حتما از من دلخوری که یک سال بی دلیل زندانیات کردم و «سایروس» دوباره گفت: نه، زندان رفتن من خیر بود. امپراتور خندید و گفت: رفیق خوب من، آخر زندانی شدن چه خیری دارد؟ سایر وس» بلافاصله گفت: اگر تو سال گذشته مرا زندانی نمی کردی، لابد دیروز هنگام شکار کنارت بودم و چون من هم ده انگشتی بودم، حتما تا حالا خورده شده بودم! (1)

پیری اگر که گوهر دندان ز من گرفت

شادم که بی نیاز مرا از خلال کرد(2)

حکایت 797 : اللهم إنا لانعلم منه إلا خیرا؛

محدث کبیر، شیخ حر عاملی در کتاب «الجواهر النیه فی الأحادیث القدسیه» می نویسد: سعد اسکاف از امام باقر(علیه السلام) روایت کرده است که فرمود: در میان بنی اسرائیل عابدی بود که حضرت داوود(علیه السلام) از عبادت های او به شگفت آمده بود. خداوند به داوود(علیه السلام) وحی کرد: از عبادت های این عابد تعجب مکن که او ریاکار است.

پس از مدتی آن عابد از دنیا رفت، حضرت داوود(علیه السلام) به آشنایان او گفت: «رفیق تان را به خاک بسپارید»؛ اما خود آن حضرت در مراسم وی حضور نیافت. پس از غسل میت دادنزی