هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 624

بگذاشتم و بگذشتم تا اولو الابصار (صاحبان بصیرت) از دیده ها عبرتی اشکی ریخته، عبرتی پند و اندرز گیرند و از گناهان کرده استغفار کنند و از انتقام إن الله عزیز و انتقام(1) ترسان و هراسان باشند.

پس به دندان، بی گناهان را مگز

فکر کن از ضربتی نامحترز

گر به دندانش گزی، پرخون کنی

درد دندانت بگیرد چون کنی

همانا که «پروانه»، زاری کنان بیرون آمده، آن روز به شکرانهی ارشاد آن حضرت، [مولانا ] تمامت علما و فقرا و اصحاب را عطاها و مبرات ارزانی داشت. (2)

حکایت 823 : این بنده را به من واگذارید

یکی از شاگردان شیخ رجبعلی خیاط می گوید: یکی از رفقا نقل می کرد که وقتی آقا شیخ مرتضی زاهد را درون قبر گذاشته بودند، جناب شیخ رجبعلی خیاط) فرمودند:

بلافاصله از جانب خدای متعال خطاب رسید به نکرین: دو فرشته به نام های نکیر و منکر این بنده را به من واگذار کنید، کاری به کار ایشان نداشته باشید... او در عمرش به خاطر من با خلق متواضع و فروتن بود و ذره ای در خود احساس کبر و غرور نداشت.(3)

حکایت 824: مرغ همسایه!(4)

مرغ همسایه!(4) روزی اصحاب امام علی (علیه السلام) گرداگرد آن حضرت نشسته بودند، در همان حال زنی زیبا از کنارشان گذشت، حاضران چشم به آن زن دوختند. امام علی(علیه السلام) - به عنوان راه درمان شهوت - فرمود: دیدگان این مردان به منظرهی شهوت آمیز دوخته شده و به هیجان جنسی آمده اند. هر گاه کسی از شما با نگاه کردن به زنی، به شگفتی آید با همسر خود بیامیزد [ آمیزش جنسی و نزدیکی نماید که او نیز زنی چون زن وی باشد.(5)ه.

1- ابراهیم، 47. خداوند توانا و مجازات کننده است.
2- مناقب العارفین ج 1، ص 455 - 454.
3- کیمیای محبت (محمدی ری شهری)، ص 111.
4- به نظر و سلیقه ی بنده، این حکایت را می توان «مرغاز!» نامید. ( مرکب از مرغ و غاز).
5- نهج البلاغه، حکمت 420. متن عربی سخی امام(علیه السلام): إِنَّ أَبْصَارَ هَذِهِ اَلْفُحُولِ طَوَامِحُ وَ إِنَّ ذَلِکَ سَبَبُ هِبَابِهَا فَإِذَا نَظَرَ أَحَدُکُمْ إِلَی اِمْرَأَهٍ تُعْجِبُهُ فَلْیُلاَمِسْ أَهْلَهُ فَإِنَّمَا هِیَ اِمْرَأَهٌ کَامْرَأَتِهِ. نکته: در ادامه ی حکمت مذکور آمده است که پس از سخن امام علی(علیه السلام)، مردی از خوارج با اشاره به آن حضرت گفت: «خدا این کافر را بگشد، چقدر فقه می داند!» پس از سخن مرد خارجی مردم برای کشتن وی برخاستند که امام (علیه السلام) فرمود: آرام باشید، دشنام را با دشنام باید پاسخ داد یا با بخشیدن از گناه.