هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 632

مگر صدقه که من با دستان خودم آن را به سرعت دریافت می کنم. به حدی که شخصی دانه ای یا پاره ای از خرما را صدقه می دهد و من آن را می پرورانم، همان طور که مردم، کره اسب یا بچه شتر خود را پروار می کنند. در روز قیامت، آن صدقه در حالی می آید که مانند کوه څد و بلکه بزرگ تر از آن است (و شخص صدقه دهنده، آن را دریافت می کند .)(1)

حکایت 831: سوغات حرم

مرحوم حاج غلام حسین ازغدی معروف به حاج آخوند که از موثقین و دوستان بود بلاواسطه نقل کرد زنی از محارم من که مؤمن و بسیار فقیر و تهی دست بود، حالش این بود که سالی یک مرتبه از از غد که چهار فرسخی شهر مشهد است با پای پیاده به زیارت حضرت رضا علیه السلام می آمد و چون بر می گشت برای هر یک از اطفال قبیله سوغات می آورد، مانند کفش و کلاه و امثال این ها. هر وقت به او می گفتیم تو که پیاده و با دست خالی می روی، پس پول از کجا می آوری که این چیزها را میخری، می گفت: من وقتی به حرم می روم حضرت رضا علیه السلام را میان ضریح می بینم و آن بزرگوار احوال مرا و اطفال را و تعداد آنها را می پرسد و به اندازه ای پول به من می دهد که برای اطفال سوغاتی و تحفه بخرم: مگر شما وقتی به حرم می روید، آن حضرت را نمی بینید؟ چون چنین جواب می داد، ما سکوت می کردیم و گمان می کردیم که او چون فقیر است در مشهد گدایی می کند و پولی به دست می آورد و سوغاتی می خرد تا این که یک سفر چون روانه ی مشهد شد، من پشت سرش آمدم تا به مشهد رسید و دیدم به خانه ی یک نفر از ازغدی ها رفت و من بیرون آن خانه منتظر او شدم تا این که وضو ساخته بیرون آمد تا به7.