هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 640

پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) این مسابقه ی خلاف اخلاق را ممنوع کرد، جنبه ی انفاق و احسان آن را نادیده گرفت، نفع مستمندان را غیر قابل اعتنا شمرد و پیروان خود را از چنین رقابت جاهلانه و زیانبار که مایه ی دشمنی، کینه توزی و فساد اجتماعی بود برحذر داشت، به علاوه از قطع کردن پای حیوانات زنده که عملی غیر انسانی است و از رسوم زشت دورهی جاهلیت بود، نهی فرمود و در حقیقت عقر و عاقره از نظر دین مبین اسلام، ناروا شناخته شد و هر دو عمل، از طرف پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) غیر مشروع اعلام گردید.

در حدیث آمده است که: لا عقر فی الإسلام؛ یعنی: «از نظر اسلام، قطع پای حیوان مجاز نیست» و نیز در حدیث دیگری آمده است که: إن البی - صلی الله علیه و آله - نهی عن معاقره الأغراب؛ یعنی: «پیامبر اکرم - صلوات و درود خداوند بر او و خاندانش - مسلمانان را از مسابقه ی کشتار شتر که بین اعراب معمول بود و به منظور فخرفروشی و خودنمایی انجام می گرفت) نهی فرمود.» آیین اسلام، رسم معاقره را برانداخت و این رقابت خلاف اخلاق، تدریج به دست فراموشی سپرده شد.(1)

حکایت 840: طعنهی سیر به پیاز!

منصور عمار از رهگذری که سرای قاضی بغداد در آن بود، عبور می کرد. در خانه باز بود. منصور جلوی در ایستاد و به درون منزل نظری افکند. دید سرایی است بس وسیع و مجلل. داخل منزل شد و تمام قسمت های آن را با دقت نگاه کرد. توجه منصور به اتاق های مفروش، ظروف عالی و غلامان و خدمتگزاران متعدد جلب شد و حیرت زده آن همه خود آرایی و تجمل را نگریست، سپس آب وضو خواست.

یکی از غلامان آفتابهی بزرگی را پر کرد و نزد او برد. منصور در نقطه ای که قاضی بغداد می دید، نشست و آغاز وضو نمود، ولی دست ها را از بازو شست و پاها را از زانو. قاضی گفت: ای منصور؛ این چه اسراف است که می کنی و چرا این همه آب را به هدر می دهی؟ منصور گفت: ای قاضی! تو که زیاده روی در آب مباح را اسراف می خوانی، درباره ی این سرا و بوستان با این همه تجمل و اسباب که خدا می داند پول آنها از کجا آمده است، چه می گویی، آیا این اسراف نیست؟ تو که نیازهایت با یک منزل کوچک و دو خدمتگزار برآورده می شود، چرا این قدر زیاده روی می کنی و این همه وبال را بر دوش می کشی؟