هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 648

شریک نکند.(1)

چه زنار مغ در میانت چه دلق

که در پوشی از بهر پندار خلق

کلید در دوزخ است آن نماز

که در چشم مردم گذاری دراز

اگر جز به حق می رود جاده ات

در آتش فشانند سجاده ات

حکایت 848: نماز فانتزی

چادر نشینی مسلمان به شهر آمد، داخل مسجد شد، دید مردی با خضوع و خشوع نماز می گذارد. توجهش به وی جلب شد. پس از نماز به او گفت: چه خوب نماز می خوانی.

جواب داد: علاوه بر نماز، روزه هم دارم و اجر نمازگزار روزه دار دو برابر نمازگزاری است که روزه ندارد. مرد اعرابی که مجذوب او شده بود، گفت: در شهر کاری دارم که باید آن را انجام دهم، بر من منت بگذار و قبول کن که شترم را نزدت بگذارم تا بروم و برگردم. او پذیرفت و چادرنشین با اطمینان خاطر شتر را به وی سپرد و از پی کار خود رفت.

نمازگزار ریاکار با دور شدن اعرابی بر شتر نشست و با سرعت آن محل را ترک گفت.

پس از ساعتی مرد چادرنشین برگشت، ولی نه از نمازگزار اثری دید و نه از شتر. در اطراف مسجد جست و جو کرد، نتیجه ای نگرفت. بیچاره بسیار ناراحت و متأثر شد و شعری گفت که مفادش این بود: «نمازش به شگفتم آورد و روزهاش مجذوبم ساخت، اما همین نمازگزار روزه دار، ناقه ی جوانم را با سرعت راند و برد.»(2)

حکایت 849: دو طبق محافظ!