هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 683

شد، و در صداقت و تقوای او همگان اتفاق دارند، افراد موثق از ایشان نقل کردند که:

من در نجف اشرف برای زیارت اهل قبور به «وادی السلام» رفتم، همین که وارد وادی السلام شدم، ناگهان صدا و نعره ی بسیار شدید شتری به گوشم رسید، با خود گفتم لابد می خواهند شتر را داغ کنند که چنین نعره می کشد، به طوری که صدای او سراسر وادی السلام را متزلزل کرده است، تصمیم گرفتم برای نجات آن شتر بی نوا همت کنم. به سرعت به آن سمتی که آن صدا از آن می آمد حرکت کردم، وقتی نزدیک شدم، دیدم شتری در کار نیست، بلکه عده ای جنازه ای را حرکت می دهند و این صدای وحشتناک از آن جنازه بلند است، عجیب این که افرادی که متصدی دفن آن جنازه بودند، اصلا آن صدا را نمی شنیدند و با کمال خونسردی و آرامش مشغول تشییع جنازه بودند.

مسلما آن جنازه متعلق به انسان مجرم و ظالمی بوده که در اولین وهله از ارتحال به چنین عقوبتی دچار شده بود؛ یعنی قبل از دفن و عذاب قبر از دیدن صور برزخیه وحشت کرده و فریاد برآورده است.(1) آری، گاهی مردان صالحی همانند محدث قمی - رحمت خدا بر او باد - بر اثر مراقبت نفس و اجتناب از هواهای نفسانی، به چنان مقامات عالی می رسند که پرده از جلوی چشم شان برداشته شده و عذاب برزخی مجرمان را احساس می کنند.

حکایت 893: بهشت برزخی

آیت الله آقا سید جمال گلپایگانی - رضوان الله علیه - می فرمودند:

روزی نشسته بودم. ناگاه وارد باغی شدم که بسیار مجلل و باشکوه بود و مناظر دلفریبی داشت. ریگ های زمین آن بسیار دلربا بود و درخت ها بسیار باطراوت و خرم و نسیم های جانفزا از لابلای آنها جاری بود.

من وارد شدم و یک سره به وسط باغ رفتم. دیدم حوضی است بسیار بزرگ و مملو از آب زلال و درخشان. به طوری که ریگ های کف آن دیده می شد.

حوض، لبه ای داشت و دختران زیبایی که چشم آنها را ندیده با بدن های عریان دور تا دور این حوض نشسته و یک دست خود را به لبه و دیوارهای حوض انداخته و با آب بازی می کردند و با دست آب های حوض را بر روی لبه و دویواره می ریختند.

آنها یک رئیس داشتند که از آنها بزرگ تر و زیباتر بود و او شعر می خواند و دختران7.