هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 688

ما اعمال انسان به صورت های متناسب با شخص، مجسم می گردد.»(1)

حکایت 900: مردی از برزخ

ابو عتیبه می گوید: در محضر امام باقر علیه السلام بودم که جوانی وارد شد و عرض کرد: من اهل شام هستم، دوستدار شما بوده و از دشمنان تان بیزارم، ولی پدرم از دوستان بنی امیه بود و جز من فرزندی نداشت. او مایل نبود اموالش به من برسد، بدین جهت همه را در جایی مخفی کرد. پس از فوت او هر چه جست و جو کردم، مالش را پیدا نکردم.

حضرت فرمود: دوست داری او را ببینی و محل پول ها و اموال را از خودش بپرسی؟ جوان عرض کرد: آری، به خدا سوگند، شدیدا فقیر و نیازمندم.

امام علیه السلام نامه ای نوشت و آن را مهر کرد، آن گاه فرمود: امشب با این نامه به قبرستان بقیع می روی، وسط قبرستان که رسیدی صدا میزنی: یا «درجان!» یا «درجان!» شخصی نزد تو خواهد آمد، نامه را به او بده و بگو که من از طرف امام محمد باقر علیه السلام آمده ام. او پدرت را می آورد، سپس هر چه خواستی از پدرت بپرس! آن جوان نامه را گرفت و شبانه به قبرستان بقیع رفت و دستورات آن حضرت را انجام داد.

ابو عتیبه می گوید: من اول صبح خدمت امام باقر(علیه السلام) رسیدم تا ببینم آن جوان شب گذشته چه کرده است. دیدم آن جوان درب خانه ایستاده و منتظر اجازه ی ورود است.

اجازه دادند، من هم با او وارد خانه ی حضرت شدم. جوان به امام علیه السلام عرض کرد: دیشب رفتم و هر چه فرموده بودید انجام دادم، «درجان» را صدا زدم، وی آمد و به من گفت:

همین جا باش تا پدرت را بیاورم. ناگاه مرد سیاه چهره ای را آورد، آتش سوزنده و دود جهنم و عذاب و قهر الهی قیافه اش را دگرگون ساخته بود. «درجان» گفت: این مرد پدر تو است.

از او پرسیدم: تو پدر من هستی؟ پاسخ داد: آری! گفتم: چرا قیافه ات این چنین تغییر یافته؟ جواب داد: فرزندم! من دوستدار بنی امیه بودم و آنان را بهتر از اهل بیت(علیه السلام) میدانستم، به این جهت خداوند مرا عذاب کرد و به چنین روزگار سیاهی گرفتار شدم و چون تو از پیروان اهل بیت پیامبر بودی، از تو بدم می آمد، لذا ثروتم را از تو پنهان کردم؛ اما امروز از این عقیده پشیمانم. پسرم! به باغی که داشتم برو و زیر درخت زیتون را حفر کن، پول ها را بیرون بیاور که مجموعا یکصد هزار درهم است. پنجاه هزار درهم آن را به امام4.