هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 712

است که می گویی، لیکن چون این عصای پیامبر - صلی الله علیه و آله - است، خواستم به آن تبرک بجویم ابوحنیفه به سرعت خواست عصا را ببوسد که حضرت دست خود را گشود ( آستین خود را بالا زد و فرمود: والله تو میدانی که پوست (دست) من از پیامبر است، آن را نمی بوسی و عصای پیامبر را که جز چوبی نیست، می خواهی ببوسی!(1)

حکایت 932 : بهمنیار و بوعلی

بوعلی در حواس و در فکر انسان فوق العاده ای بود و شعاع چشمش از دیگران بیش تر و شنوایی گوشش تیز تیز بود. به طوری که مردم دربارهی او افسانه ها ساخته اند؛ مثلا می گویند هنگامی که در اصفهان بود، صدای چکش مسگرهای کاشان را می شنید.

شاگردش بهمنیار به او گفت: شما از افرادی هستید که اگر ادعای پیامبری بکنید، مردم می پذیرند و واقعا از خلوص نیت ایمان می آورند.

بوعلی گفت: این حرف ها چیست؟ تو نمی فهمی؟ بهمنیار گفت: نه، مطلب حتما از همین قرار است. بوعلی خواست عملا به او نشان بدهد که مطلب چنین نیست. در یک زمستان که با یکدیگر در مسافرت بودند و برف زیادی هم باریده بود، مقارن طلوع صبح که مؤذن اذان می گفت، بوعلی بیدار بود و بهمنیار را صدا کرد.

بهمنیار گفت: بله. بوعلی گفت: برخیز. بهمنیار گفت: چه کار دارید؟ بوعلی گفت: خیلی تشنه ام. یک ظرف آب به من بده تا رفع تشنگی کنم. بهمنیار شروع کرد به استدلال کردن که استاد، خودتان طبیب هستید. بهتر می دانید که معده وقتی در حال التهاب باشد، اگر انسان آب سرد بخورد، معده سرد می شود و ایجاد مریضی می کند. بوعلی گفت: من طبیبم و شما شاگرد هستید. من تشنه ام، شما برای من آب بیاورید، چه کار دارید؟ بهمنیار باز شروع کرد به استدلال کردن و بهانه آوردن که درست است که شما استاد هستید، لیکن من خیر شما را می خواهم، من اگر خیر شما را رعایت کنم، بهتر از این است که امر شما را اطاعت کنم. پس از آن که بوعلی برای او اثبات کرد که برخاستن برای او سخت است، گفت: من تشنه نیستم. خواستم تو را امتحان کنم. آیا یادت هست به من میگفتی چرا ادعای پیامبری نمی کنی؟ اگر ادعای پیامبری بکنی مردم می پذیرند. شما که شاگرد من هستی و چندین سال است پیش من درس خوانده ای، میگویم آب بیاور،