هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 720

صلی الله علیه و آله - خبر آوردند که سعد بن معاذ فوت شده است، پیامبر اکرم با اصحاب آمده، دستور دادند او را غسل دهند و خودشان کنار در ایستادند، پس از آن که مراسم غسل و کفن تمام شد، او را در تابوت گذاشته و برای دفن کردن حرکت دادند، در تشییع جنازه ی او پیامبر(صلی الله علیه و آله) با پای برهنه و بدون ردا حرکت می کرد. گاهی طرف چپ و گاهی طرف راست تابوت را می گرفت تا نزدیک قبرستان رسیدند. حضرت رسول داخل قبر شد و او را در الحد گذاشت و با دست مبارک خود لحدش را می ساخت و خشت بر آن می گذاشت و می فرمود: خاک و گل به من بدهید و با گل مابین خشت ها را پر می کرد، همین که لحد را تمام نمود و خاک بر او ریخت تا قبر پر شد، فرمود: می دانم که به زودی این خشت و گل کهنه (و خراب خواهد شد، لیکن خداوند دوست دارد هر کاری که بنده اش انجام می دهد، محکم و استاندارد باشد. در این هنگام مادر سعد بن معاذ کنار قبر آمد و گفت: ای سعد!؟ بهشت بر تو گوارا باد. پیامبر اکرم فرمود: ای مادر! با چنین یقین از طرف خداوند خبر مده، سعد از فشار قبر رنج دید و آزرده شد.

حضرت رسول از مراسم خاکسپاری برگشت و مردم نیز مراجعت کردند. در بازگشت عرض کردند: یا رسول الله! عملی با سعد کردی که نسبت به شخص دیگری سابقه نداشت. با پای برهنه و بدون ردا جنازه اش را تشییع فرمودی، گاهی طرف راست و گاهی طرف چپ جنازه را می گرفتی.

پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: ملائکه هم عاری از ردا و کفش بودند و من به آنها اقتدا کردم؛ چون دستم در دست جبرئیل بود، هر طرف تابوت را که او می گرفت، من هم می گرفتم. عرض کردند: یا رسول الله! بر جنازه اش نماز خواندی و او را با دست مبارک خود در لحد گذاشتی، قبرش را با دست خود درست کردی، باز می فرمایی که سعد دچار فشار قبر شد! پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود: آری، سعد مقداری بدخلقی در میان خانواده اش داشت، این فشار از آن سوء خلق بود.(1)

حکایت 944: جدال صادقانه

در توحید مفضل آمده است: وقتی مفضل - که از اصحاب امام صادق است . از ابن ابی العوجا کلمات کفر آمیز شنید، نتوانست خودداری کند. خشمگین شد و با تندی گفت: ای دشمن خدا! کفر می گویی و خدا را انکار می نمایی. ابن ابی العوجا گفت: اگر اهل استدلال