هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 722

گفت: آن دارو مرکب از شش چیز است:

1. اطمینان به خدا 2. هر چه مقدر شده خواهد رسید 3. صبر و استقامت بهترین چیز برای امتحان شدن است 4. اگر صبر نکنم، چه کنم و با بی تابی چه کاری می توان کرد؟ 5.

افرادی هستند که کارشان از من سخت تر است، باید به آنها نگاه کرد 6. از این ساعت تا ساعت دیگر (و از این ستون تا ستون دیگر) فرج و راه گشایش است.

فرستادگان جریان را به شاه خبر دادند، شاه دستور داد بوذرجمهر را آزاد کردند و از آن پس به او احترام می کرد.(1) عرض میکنم: از بوذرجمهر پرسیدند: چه چیز تو را به این مقام ارجمند رساند؟ گفت: 1.

سحرخیزی را از کلاغ آموختم 2. حرص (در تحصیل علم) را از خوک آموختم 3. تملق (از استاد) را از سگ یاد گرفتم ( و در پرتو این سه صفت به این مقام رسیدم).(2)

حکایت 947: حقیقت زهد و پارسایی

نقل می کنند: مرحوم ملا احمد نراقی کاشانی صاحب کتاب اخلاقی «معراج السعاده» در کاشان بود، درویشی که شاید کتاب معراج السعاده و بخش زهد و پارسایی آن را خوانده بود، نزد ایشان آمد و دید زندگی و دستگاه مرتبی دارد (چون مرجع بود و مردم به خانه ی ایشان رفت و آمد می کردند) درویش وقتی آن همه بیا و برو و شهرت و دستگاه محقق نراقی را دید، تعجب کرد که این استاد اخلاق، چرا خودش زاهد و پارسا نیست (با این که در کتاب معراج السعاده آن همه راجع به زهد سخن گفته است) بالاخره بعد از دو، سه روز که می خواست مرخص شود، مرحوم نراقی فهمیده بود که برای آن درویش، معمایی پیش آمده است، به او گفت: کجا می خواهی بروی؟ درویش گفت: می خواهم به کربلا بروم، محقق نراقی فرمود: من هم می آیم، او گفت: من باید چند روز صبر کنم تا مهیا شوی.

مرحوم نراقی فرمود: نه همین الآن حاضرم، آن دو با هم به راه افتادند تا به قم رسیدند، محقق نراقی دید رنگ درویش تغییر کرده، از علتش پرسید، درویش گفت: کشکولم را در کاشان جا گذاشته ام.

محقق نراقی فرمود: مانعی ندارد، ما به کربلا می رویم، کشکول در جای خود هست، فعلا برویم بعد برمی گردیم و کشکول شما را می دهم.).