هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 738

آخوند ملا فتحعلی می گوید: چنان هیبتی از کلام شان بر من عارض شد که دیگر نتوانستم چیزی بپرسم، آن وقت با من صحبت های ملاطفت آمیز فرمودند تا آن حالت از من برطرف شد، سپس من هم در خوردن غذایی که برای آقا آورده بودند، شرکت کردم.(1)

حکایت 972: نتیجه ی ظلم

نوشته اند: در زمان حکومت مجد الملک که ظاهرا از حام زمان قاجار بوده، میرزا محمد خان ارباب که از خان های معروف بوده یکی از کارگزاران و مباشران و مزدوران و نوکران و بادمجان دور قاب چین هایش یا به قول معروف نوچه هایش، که در کربلا بوده زن متمول و پولداری را می بیند و به قصد اخاذی و باج به دروغ او را متهم کرده و نسبت های ناروا می دهد تا از این راه از آن مخدره پولی بگیرد.

آن بانو زیر بار نمی رود و از پول دادن امتناع می کند. آن مزدور بی حیا دست به یقه می شود، ولی آن خانم از دستش فرار می کند و به حرم حضرت ابا الفضل علیه السلام می آید و دست به شبکه های ضریح مقدس آن حضرت انداخته و با سوز و گداز به آن حضرت استغاثه می کند و می گوید: یا ابا الفضل! دخیل و در پناه تو هستم به فریادم برس.

اما آن مزدور ستم کار و گستاخ با کمال پر رویی وارد حرم شده و دست زن را گرفته، از حرم مقدس بیرون کشیده و پول مورد نظر را با زور از او می گیرد.

خدام حرم هم نتوانسته بودند در برابر این ظلم عکس العملی انجام دهند و از پناهندهی حرم مبارک دفاع نمایند، اما صاحب خانه به خوبی انتقام آن زن مظلومه را از ظالم می گیرد، همین مزدور وقتی که با ارباب خود سوار ماشین می شود که به نجف اشرف بروند، در مسیر راه اتفاقا با خودرو دیگری تصادف می کند و بر اثر این تصادف دستش را از شانه از دست می دهد و دستانش متلاشی و خرد می شود.

در بعضی کتاب های دیگر نوشته اند: سوار طراره ( قایق) می شود دستش می پیچد و می شکند و بی هوش می شود. به مریض خانه و اطبا و پزشکان مراجعه می کنند از معالجه مایوسش می نمایند و آن دست قطع می شود.

این است نتیجهی جسارت به زوار و پناهندهی حضرت عباس علیه السلام (2) باب حاجاتی وعباس و سپه سالاری چشم در راه به سوی تو سپاهی، گاهی6.