هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 8

دلیل این که موضوع تقوا و پرهیزگاری را به عنوان اولین بخش این جلد(1) قرار داده ایم، سخن گهربار امام علی (علیه السلام) است که می فرماید: القی رئیس الأخلاق؛ یعنی:

پرهیزکاری، رئیس و سرآمد همه ی فضایل اخلاقی است.»(2) محدث کبیر، شیخ حر عاملی - صاحب کتاب معروف وسائل الشیعه(3) - در کتاب الجواهر النیه فی الأحادیث القدسیه» می نویسد: محمد حلبی از امام صادق(علیه السلام) روایت می کند که خدای تعالی ( در حدیث قدسی) می فرماید: «ما تحبب إلی عبدی بأحب مما افترض علیه»؛ یعنی: بهترین وسیله برای این که بنده، خود را نزد من محبوب دوست داشتنی ] کند، انجام واجبات است.(4)

حکایت 1: بهترین توشه!

امام علی(علیه السلام) در راه برگشت از جنگ صفین هنگامی که به قبرستان پشت دروازه ی کوفه رسید، رو به مردگان کرد و فرمود:

یا أهل الإیار الثوجه و المحال الممیزه و القبور التظلیمه با أخل الثریه یا أخل القریه یا أخل الوحده یا أهل الوخه أنتم لنا فرط سابق و خن لکم تبغ لاق أما الأوژ ققذ ش ت و أما الأزواج فقد کت و أما الأموال فقد قیمت هذا خبر ما عندنا ما خبر ما عندکم؟ [ثم التفت إلی أصحابه فقال: أما لو أنیین لهم فی الکلام لأخوکم أن خیر الزاد التقوی.

برای ساکنان خانه های وحشت زا و محله های خالی و گورهای تاریک، ای خفتگان در خاک، ای غریبان، ای تنها شدگان، ای وحشت زدگان، شما پیش از ما رفتید و ما در پی شما روانیم و به شما خواهیم رسید. اما خانه های تان، دیگران در آن سکونت گزیدند و اما زنان تان با دیگران ازدواج کردند و اما اموال شما در میان دیگران تقسیم شد، این خبری است که ما داریم، حال شما چه خبر دارید؟ ( سپس به اصحاب خود رو کرد و فرمود: بدانید که اگر

1- البته می بایست این موضوع را به عنوان اولین بخش جلد اول ( دفتر اول) کتاب قرار می دادیم که چون غفلت کردیم. آن را به عنوان اولین بخش جلد دوم (دفتر دوم) قرار داده ایم.
2- آن حضرت در جایی دیگر در باره ی اهمیت و ضرورت کسب حداقل مراتب تقوا و پرهیزکاری می فرماید: «امیرالمؤمنین علی علیه السلام : اِتَّقِ اللّه َ بَعضَ التُّقی وإن قَلَّ ، واجعَلْ بَینَکَ وبَینَ اللّه ِ سِترا وإن رَقَّ . یعنی: «تقوای الهی را رعایت کن، هر چند اندک، و میان خود و خدا پرده ای قرار ده، هر چند نازک.» نهج البلاغه، حکمت 242.
3- وسائل الشیعه إلی تحصیل مسائل الشریعه.
4- کلیات احادیث قدسی (ترجمهی الجواهر النیه فی الأحادیث القدسیه)، ص 587