کیش پارسایان صفحه 164

مطرح فرموده اند . اساسا علم بدون حلم را مصداق علم نمی دانند .

لا علم لمن لا حلم له (206)

علم ندارد کسی که حلم ندارد .

زیرا علم بدون حلم ، علم لاینفع است . دانستن آنگاه مفید است که در کنارش آرامش نفس باشد تا دانستنی ها به کار گرفته شود . گاه آدمی می داند عملی را که انجام می دهد ، جهنمی است اما چون فاقد آرامش و ثبات است نمی تواند مقاومت کند .

قسمت دهم

من غلب عقله شهوته و حلمه غضبه کان جدیرا بحسن السیره (207)

حسن سیرت در کسی است که عقلش بر شهوتش و حلمش بر غضبش پیشی گرفته باشد .

چرا مؤ من علمش با حلمش و عقلش با صبرش ممزوج است ؟ پاسخ این است که بینش مؤ من این امتزاج را تعلیم می کند . مومن اهل مقایسه است . او باور دارد که پایداری در برابر هواهای نفسانی ، اگر چه مقرون به فشار و تلخی است اما در مقایسه با صبر بر عقوبت الهی ، بسی سهلتر است . رنج موقت را تحمل می کند تا از درد جاویدان رهایی یابد .

الصبر علی طاعه الله اهون من الصبر علی عقوبته (208)

صبر بر طاعات الهی سهل تر از صبر بر عقوبت الهی است .