معراج السعاده صفحه 1196

. وصدیقی از صدیقان را نشنیدم که به سیلی عناء رخسار او کبود نشده باشد . پس آدمی باید به امید ثوابهای پروردگار ، چون مردان مرد ، بیابان بلا را به قدم صبر بپیماید ودشواریهای این راه را بر خود سهل و آسان نماید ، چون مریضی که متحمل حجامت وفصد و خوردن دواهای گرم و سرد می گردد . و مانند تاجری که بارگران سفرهای دور و دراز را به امید سودی می کشد .

صفت بیست و نهم : حزن و اندوه بر امور دنیویه و علاج آن

حزن و اندوه بر امور دنیوی

و آن ، عبارت است از : حسرت بردن و متالم بودن به سبب از دست رفتن مطلوبی ، یا فقدان محبوبی . و اگر آن مطلوب و محبوب از امور اخروی باشد و فوت مرتبه ای از مراتب آخرت باشد ، حزن و اندوه از صفات حسنه و موجب اجر و ثواب است . وآنچه از صفات ذمیمه است آن است که : به جهت فوت مطالب دنیویه باشد . و آن نیزچون صفت اعتراض و انکار مترتب برکراهت از مقدرات الهیه است ، و لیکن اعتراض وانکار ، از مجرد حزن و الم بدتر ، و مفاسد آن بیشتر است . و سبب حزن و اندوه از فوات مطالب و مقاصد دنیویه ، شدت رغبت به مشتهیات طبع و خواهش های نفس است . وتوقع بقا در متعلقات عالم فنا و چشم داشت پایداری در امور سرای ناپایدار است . و این صفت ، دل را می میراند و آدمی را از طاعت و عبادت باز می دارد .

و علاج آن این است که : متذکر شود که هرچه در عالم کون و فساد است ، از : حیوانات و نباتات و جمادات و امتعه