معراج السعاده صفحه 1209

مروی است که : «خدای - تعالی - فرمود : قسم به عزت و جلال ومجد و ارتفاع مکان خودم که قطع می کنم امید هر امیدوار به غیر خودم را و او را درنزد مردم جامه خواری و ذلت می پوشانم . و از درگاه خود او را دور می کنم . آیا دررفع شداید ، چشم به غیر من دارد و حال آنکه همه شدتها در دست من است ؟ ! و امید به غیر من دارد و در خانه غیر مرا می کوبد و حال آنکه کلید همه درها در کف من است ؟ ! همه درها بسته است بجز در من ، که گشوده است از برای هر که مرا بخواند . پس کیست که در بلاها امید به من داشته باشد و من او را به بلا واگذارم ! آرزوهای بندگان خود رادر نزد خود محافظت می کنم . پس راضی به محافظت من نیستند . آسمانهای خود رامملو گردانیده ام از کسانی که از تسبیح و تقدیس من باز نمی ایستند . و به ایشان فرموده ام که : درها را میان من و بندگان من نبندند . پس بندگان به قول من اعتماد نکردند . آیا کسی که بلایی از بلاهای من به او وارد شود نمی داند که جز من کسی رفع آن را نمی تواند کرد ؟ آیا نمی بیند که من پیش از سؤال کردن عطا می کنم ؟ پس کسی که از من سؤال کرد او را اجابت نمی کنم ، آیا من بخیلم ؟ و بنده مرا بخیل می داند ؟ یا وجود و کرم ازبرای من نیست ؟ یا عفو و رحمت در دست من نیست ؟ یا من محل امیدها نیستم