معراج السعاده صفحه 1254

نمی افتند . یا بعضی چیزها را به سبب عموم آن ازبرای هر کس و الفت و عادت به آن ، آن را نعمت نمی شمارند . چنانکه می بینیم که : اگر ازشکر نعمت هوا که : باعث تنفس ، و زمین که : محل آرام است غافل اند . و صحت چشم وگوش خود را نعمت نمی شمارند ، و اگر ساعتی راه نفس ایشان قطع شود و بعد به راحت افتند یا چشم یکی از آنها کور شود و بعد بینا گردد بسا باشد که در مقام شکر آنهابرآیند . و این از غایت نادانی است ، زیرا شکر چنین شخصی موقوف بر زوال نعمت ورسیدن به آن است ثانیا . و حال اینکه نعمت دائمی به شکر کردن سزاوارتر است .

و کسی که تامل کند می داند که : نعمت خدا در شربت آبی در حالت تشنگی بهتراست از مملکت همه روی زمین .

همچنان که منقول است که : «بعضی از علما بر یکی از پادشاهان وارد شد در وقتی که در دست او کوزه آبی بود و می خواست بیاشامد ، پس به آن عالم گفت که : مرا موعظه ای فرمای .

گفت : اگر این شربت آب را از تو بازگیرند و به تو ندهند مگر آنکه دربهای آن همه ملک تو را از تو بگیرند تو چه خواهی کرد ؟ گفت : ملک خود را می دهم .

گفت : پس چگونه شاد می شوی به ملکی که قیمت یک جرعه آبی بیش نیست ؟ » . (1)

و اگر از برای کسی از نعمتهای خدا هیچ چیز به غیر از امنیت و صحت و قوت نباشدهر آینه