معراج السعاده صفحه 380

عقل و شرع بر حرمت آنهادو شاهد صادق .

اما ضرب : که عبارت است از : زدن با دست ، یا چوب ، یا آلتی دیگر . پس بدون جهت شرعیه ، در حرمت آن شکی نیست . و هیچ طایفه از طوایف بنی آدم ، و هیچ فرقه از فرق عالم ، بی جهت و سبب شرعی تجویز زدن کسی را نکرده اند . و در اخبار و آثار ، نهی صریح از آن شده و وارد شده است که :

«هر که مردی را تازیانه زند حق - تعالی - او را تازیانه ای از آتش خواهد زد» . (1)

و اما فحش و دشنام و هرزه زبانی و بدگوئی : منشاء همه اینها خباثت نفس و دنائت طبع است . و هر که زبان او به اینها دراز ، البته خبیث النفس و از جمله اراذل و اوباش ، معدود است . بلکه از بعضی اخبار مستفاد می شود که : رذل مخصوص شخصی است که مضایقه نداشته باشد از اینکه هر چه بگوید و هر چه به او بگویند .

و حضرت پیغمبر صلی الله علیه و آله فرمودند که : «مؤمن نیست کسی که طعنه زن و لعن کن و فحش گوی و هرزه زبان است» . (2)

و نیز فرمودند که : «بهشت حرام است بر هر فحش دهنده» . (3)

و در روایت دیگر از آن سرور مروی است که : «هرزه گوئی و پرده دری از شعبه های نفاق است» . (4)

و نیز از آن حضرت منقول است که : «چهار نفرند که اهل دوزخ از آنها متاذی اند :

یکی از آنها مردی خواهد بود که پیوسته

1- 6. وسائل الشیعه ، ج 19 ، ص 12 ، ح 5 و 7 .
2- 7. کنز العمال ، ج 1 ، ص 146 ، ح 720 .
3- 8. کنز العمال ، ج 3 ، ص 598 ، ح 8085 .
4- 9. سنن ترمذی ، ج 8 ، ص 183 . و محجه البیضاء ، ج 5 ، ص 216 .