معراج السعاده صفحه 584

خوشنود است . و آن را ازخدا بداند و به آن جهت به آن شاد و فرحناک باشد . و در باطن توکل بر خدا داشته باشد . و اعتماد و وثوق او به خدا باشد . و چنان داند که خدا قدر ضرورت را به اومی رساند . و به هر چه به او رسد قانع باشد و زیادتی نخواهد . و به این جهت قطع طمع از خلق کند . و التفاتی به آنچه در دست مردم است نکند . و حرص بر تحصیل مال از هرجا برسد نداشته باشد . و بر فقر خود صابر و شاکر باشد .

حضرت امیر المؤمنین علیه السلام فرمود که : «فقر نسبت به بعضی عقوبت است ازجانب خداوند . و نسبت به بعضی کرامت . و علامت آن فقری که کرامت است آن است که : صاحب خود را خوش خلق می کند . و مطیع پروردگار می گرداند . و شکایت از حال خود نمی کند . و خدا را بر فقر خود شکر می کند . و علامت آن که عقوبت است آن است که : صاحب خود را بد خلق می کند . و معصیت پروردگار را می نماید . و شکایت می کند . و به قضای الهی راضی نیست» . (1)

و از این حدیث مستفاد می شود که : هر فقیری را بر فقر ، ثواب نیست ، بلکه ثواب وفضیلت از برای فقری است که : صاحب آن راضی و شاکر باشد . و به قدر کفاف قانع باشد . و طول امل نداشته باشد . و اما آن که راضی نباشد ، و مایل به بسیاری مال باشد ، و آلوده به لت حرص و طمع