معراج السعاده صفحه 606

که شاید از فضول اموال آنها چیزی بربایند . و این به غیر از خادمی وبندگی چیست ؟ ! شخصی دو کودک را در راهی دید که : هر یک نانی داشتند و یکی از آنها قدری عسل بر روی نان داشت ، آن دیگری از وی عسل خواست . گفت سگ من شو تا تو راعسل دهم . گفت شدم . صاحب عسل رشته ای به دهان او داد تا به دندان گرفت . و ازعقب او می دوید و صدای سگ می کرد . و اگر آن کودک به نان خود ساختی سگ اونگردیدی .

از حضرت امام محمد باقر علیه السلام مروی است که : «بد بنده ای است بنده ای که او را طمعی است ، که وی را به هر خانه می کشد . و بد بنده ای است بنده ای که خواهشی دارد ، که او را ذلیل می گرداند» . (1)

و اخبار و آثار وارده در مذمت طمع بی حد و بی نهایت است . و همین قدر درمذمت آن کافی است که هر طامعی ذلیل و خوار ، و در نظر مردم خفیف و بی اعتباراست . به طمع لقمه ای نان ، بر در این و آن می رود . و به جهت اخذ درهم و دینار ، به خانه آن و این می رود . گاهی خود را بنده کسی می خواند که از پس مانده او خورد . وزمانی خود را برده خسی می نماید که از متاع او چیزی برد . در تملق بی سروپائی هزاردروغ بر هم می بافد ، تا جامه ای به جهت او بافته گردد . و در خوش آمد آدم پستی صد هزار رطب و یابس بر هم می پیچد ، تا تر و خشکی به