معراج السعاده صفحه 691

می سازد» . (1)

خلاصه آنکه : صفت حسد ، موجب عذاب و نکال اخروی ، و مایه اندوه و ملال دنیوی است . و آدمی را صفتی از این ناپسندتر ، و دل بیچاره را مرضی از این کشنده ترنیست . و اخبار و آثار در مذمت آن بی شمار وارد شده است . و آنچه مذکور شد ازبرای قابل هدایت کافی است . و این همه در صورتی است که غرض او از زوال نعمت ازمحسود امر دینی نباشد . اما هرگاه غرض ، دینداری باشد داخل حسد نیست . و بر آن ضرری مترتب نمی باشد ، مثل اینکه : هر گاه نعمتی یا دولتی یا منصبی و عزتی ، به کافری یا فاجر معصیت کاری برسد و او به دست آویزی آن ، فتنه برپا ، یا اذیت بندگان خدانماید . یا در میان مردم افساد کند . یا مرتکب معصیتی گردد و به این سبب کسی طالب زوال نعمت از او باشد و عزت او را مکروه داشته باشد ، ضرر ندارد ، و داخل حسدنیست . و بر آن معصیتی مترتب نمی گردد .

و مخفی نماند که : - همچنان که اشاره به آن شد - حسد آن است که : کسی طالب زوال نعمتی از برادر دینی خود باشد . و اگر زوال آن را نخواهد و لیکن مثل آن را ازبرای خود خواهد این منافسه و غبطه است . و بر آن مذمتی نیست ، بلکه آن در امورپسندیده است .

و این است مراد ، از آنچه از حضرت رسول صلی الله علیه و آله مروی است که :

«حسد نیکو نیست مگر بر