عبرت های روزگار صفحه 185

روی به محراب نهادن چه سود***دل به بخارا و بتان طراز

ایزد ما وسوسه عاشقی***

از تو پذیرد، نپذیرد نماز (1)

مهاجرت

بریدن از نفس، و به بندگی خداوند درآمدن، و دل به دنیا و پستی ها نسپردن، در منطق کتاب خداوند به مهاجرت یاد می شود. مهاجرت از نفس به سوی خداوند.

و از طاعت شیطان به بندگی وی. و نیز از پستی ها، به بلندی ها و مقامات رفیع.

و البته، چنین مهاجرتی از سوی خداوند پاداشی عظیم و مواهبی والا در پی دارد.

ابراهیم

و از شمار مهاجران، یکی، ابراهیم است، که با مردم موطنِ خود می گفت:

«انِّی مُهاجِرٌ الی رَبِّی انَّهُ هُوَ الْعَزیز الحکیم» (2) و خداوند نیز به نشان پاداش، برجسته ترین انبیا را، از نسل وی، قرار داد.

آری پیامبرانی همچون: اسحاق، یعقوب، موسی، عیسی، محمد صلی الله علیه و آله مزد مهاجرت ابراهیم در دنیاست.

و این، برای انسانی که آخرت در پیش رو دارد، آنهم آخرتی که به بلندای ابدیت امتداد می یابد، و در آن متاعی جز کردار خیر خریدار ندارد، و از سویی خیرات و خوبی های نسل انسان نیز به حساب انسان ثبت می شود، البته، بالاترین موهبت و پاداش است.