عبرت های روزگار صفحه 260

نیست، بلکه بلکه از حیطه تجربه و لمس و احساس نیز دور است. و گرنه چیزی اگر پیدا و آشکار باشد، حاجت به سوگند نخواهد بود.

«وَالْعَصْر انَّ الانْسانَ لَفِی خُسْر» (1) سوگند به روزگار که انسان ها عموماً در زیان به سَر می برند.

و البته این در حالی است که می بینیم انسان ها از همه سو به دنبال سود می روند.

نور ایمان

ولی همچنان که به دنبال همین آیه آمده است قلیلی از انسان ها، که برخوردار از ایمان و باورند، سود و زیان خود را فهم می کنند. چرا که ایمان به منزله نور است.

همچنان که هستی و آنچه هست همانند داروست.

و داروها مختلفند: پاره ای سلامت جسم، و بسیاری نیز سلامت زندگی و حیات را تأمین می کنند.

باری، کسی که در شب است آن هم شبی تار، و از سویی، چندی دارو نیز پیش رو دارد، آیا می داند از کدامیک و یا به چه میزان باید مصرف نمود؟ آیا از هر کدام و به هر اندازه که مصرف کند زیان نخواهد کرد؟ آیا چنین انسانی بیشتر سود می کند و یا بیشتر زیان؟ و کسی که از نور ایمان برخوردار نباشد درست به چنین کسی می ماند. ولی مؤمنان در روشنایی و نور هستند. بنابراین، فاصله ایشان- مؤمنان و کافران- همچون: فاصله نور و روشنایی است.

«هَلْ تَسْتَوِی الظُلُماتُ وَالنُّور» (2) آیا کسی که در روشنی ایمان است و آنکه در ظلمت بی باوری است یکسان است؟

البته یکسان نیستند زیرا آنکه در سایه ایمان است می داند که از چه چیز و به چه اندازه ای بهره گیرد، اما آنکه از چنین نور و روشنایی برخودار نباشد هرگز