عبرت های روزگار صفحه 279

خیر و مبارک دور می دارد.

«وَلا تَتَّبِعِ الْهَوی فَیُضِلَّکَ عَنْ سَبیلِ اللَّهِ» (1)

با هوی و آرزو کم باش دوست***چون یُضِلُّک عن سبیل اللَّه اوست (2)

و البته جز با مدد خداوند بر هواهای خویش نمی توان فائق شد.

از هواها کی رهی بی جام هو***ای زهو قانع شده با نام هو (3)

و کسی که دست از هواهای خود بِشُوید پاینده و جاودانه خواهد بود.

چون زجان مُردم زجانان زنده ام***نیست مرگم تا ابد پاینده ام (4)

باری، پایندگی و زندگی جز در سایه بی هوایی به چنگ نمی آید، همچنانکه مردگی و کوری جز در شوره زار هوس و هوا نمی روید.

«وَالْهَوی شَرِیْکُ الْعَمی» (5)

حقیقت سرایی است آراسته***هوا و هوس گرد برخاسته

نبینی که جایی که برخاست گرد***نبیند نظر گرچه بیناست مرد (6)

بازتاب یک هوی

حال نمونه ای از هواپرستی و نیز بازتاب آن را یاد کنیم:

1- [1] ص/ 26.
2- [2] مثنوی معنوی، دفتر دوم، بیت 3743.
3- [3] مثنوی معنوی، دفتر اول، بیت 3453.
4- [4] شمس تبریز.
5- [5] نهج البلاغه، نامه 31.
6- [6] سعدی شیراز، متوفی 691.