عبرت های روزگار صفحه 99

بی ملاقات

زندانیانِ نوع نخست که جرم شان بی گناهی است، و یا نوع دیگر، که زندان جریمه گناه ایشان است، از دیدار و ملاقات دیگران ممنوع و محروم نیستند. اما زندانیان منیّت هرگز ملاقاتی ندارند، نه با خدا. و نه با خِرد. و پیوسته خود هستند و تنها.

«لاوَحْشهَ اوْحَشُ مِنَ الْعُجب» (1) وحشتی پرهراستر از عُجب، و خودبینی و خودخواهی و خودپسندی و منیت نیست. چرا که کسی به ملاقات ایشان نمی آید.

بر بدی های بدان رحمت کنید***بر منی و خویش بینی کم تنید

هین مبادا غیرت آید از کمین***سرنگون افتید در قعر زمین (2)

تائب

زندانیانی که بی گناهند و یا به گناهی آلوده اند، سرانجام، رهایی و نجات می یابند، اما زندانیان منیت نجاتی ندارند جز آنکه از منیت های خود دست کشیده و تائب شوند.

هست جنت را ز رحمت هشت در***یک در توبه ست ز آن هشت ای پسر

آن همه گه باز باشد گه فراز***و آن در توبه نباشد جز که باز