فرهنگ اخلاق صفحه 143

«پرهیزکار خواسته های نفسانیش مرده، خشمش فرو برده، در آسایش شکرگزار، و در گرفتاری ها شکیباست.».

همچنین می فرمایند:

«اَلْمُتَّقُونَ أَنْفُسُهُمْ عَفِیفَهٌ وَ حَوائِجُهُمْ خَفِیفَهٌ وَ خَیْراتُهُمْ مَأْمُولَهٌ وَ شُرُورُهُمْ مَأْمُونَهٌ».(1)

«پرهیزکاران نَفْس هایشان پاک و عفیف و خواسته هایشان اندک است. مردم به خیر و نیکی آنان امید بسته، و از شرّ و بدی آنها در امان می باشند.».

امام باقر علیه السلام نقل می کنند که پیوسته امیر مؤمنان علیه السلام می فرمودند:

«اهل تقوا نشانه هایی دارند که به آنها شناخته می شوند: راستی در گفتار، ادای امانت، وفای به عهد و پیمان، اندک داشتن عجز و بخل، پیوند با خویشان، ترحم نسبت به ضعیفان، با زنان کمتر معاشرت کردن، بخشش خوبی ها، خلق نیکو، دامنه دار بودن بردباری، پیروی از علم در آن چیزهایی که وسیله قرب انسان به خدا می شود.».(2)

حفظ زبان

پرهیزکاری آنگاه به طور کامل تحقق می یابد که انسان در مقام عمل به وظیفه، و انجام یا ترک اموری که با آن رو به روست، و به طور کلی در تمام حرکات