فرهنگ اخلاق صفحه 154

و شگفت آنکه داروی شفابخش این درد آزار دهنده را چون زهر کشنده پنداشته و از آن گریزانند!

انسان حقیقتاً طالب آرامش است و از تشویش، اضطراب و نگرانی به شدّت رنج می برد. روح بی نهایت سرشار از پاکی و لطافت او تشنه معنا و حقیقت است و با وحشی گری، درنده خویی، قساوت، خودخواهی و خشونت سرِ سازگاری ندارد.

خواهان خلوت اُنس است و از غبار غفلت، نفاق، بدخواهی و دوری از ساحتِ دوست، به شدّت هراسان! نیازی دارد که آن را از سویدای جان احساس می کند؛ احساس بازماندن از کمال، محرومیت از حیات طیّب، و دورماندن از جوار دوست!

او نگران است که مبادا روحش تا بلندترین قلّه تکامل و تعالی اوج نگیرد و خلعت شایستگیِ بقاء و خلود را بر تن او نپوشانند. نگران است که مبادا پای همّتش سستی کرده، و در نیمه راه رهگذری که به نقطه شرف و عزّتِ وصال محبوب، و سرمنزل مقصود می انجامد فرو افتاده، و بر لب دریای حقیقت به حسرت جان سپارد.

و دعا راه کاری است برای ابراز این نیاز و درد! دردی که جز با نیایش آرام نمی پذیرد، و غم و اندوهی که جز به مدد دعا و راز و نیاز مرتفع نمی گردد.

مفهوم دعا

دعا در لغت به معنای خواندن است و در اصطلاح نوعی خواستن است که به صورت درخواست، راز و نیاز، و نیایش و مناجات با حضرت دوست ابراز می گردد.

دعا راه کاری است برای اعتراف به نیازمندی و درخواست یاری، وسیله ای