فرهنگ اخلاق صفحه 158

بزرگواران است.

آری نیایش فراتر از مطالبه آب و نان و عمیق تر از درخواست مایحتاج روزمره زندگی مادی است، و نیایشگر بیش از آنکه به فقر و بی نیازی، و بیماری و تندرستی خویش بیندیشد با اصرار و سماجت، ملتمسانه برای رشد و تعالی معنوی، و ارتقای بینش و معرفت خود، بستگان، هم کیشان بلکه هم نوعان خویش، دعا می کند.

دعا در قرآن و روایات (229)

از بزرگ ترین نعمت های الهی و عظیم ترین الطاف خداوندی این است که به بندگان نیازمند خود اجازه فرموده تا احساس نیاز خود را ابراز کرده، نام او را بر زبان آورند؛ او را بخوانند و با ساحت اقدسش راز و نیاز نمایند.

خدای متعال می فرماید:

« ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ ».(1)

«مرا بخوانید تا شما را اجابت نمایم».

بلکه دعا و نیایش وسیله جلب نظر لطف و عنایت خدای متعال به بندگان نیازمند است. خداوند می فرماید:

« قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْلا دُعاؤُکُمْ... ».(2)

«بگو: اگر دعایتان نباشد پروردگارم به شما هیچ اعتنایی نمی کند».