فرهنگ اخلاق صفحه 171

«ما مِنْ مُسْلِمٍ یَدْعُو اللَّهَ بِدُعاءٍ إِلّاَ یَسْتَجِیبَ لَهُ فَإِمَّا أَنْ یُعَجِّلَ فِی الدُّنْیا وَ إِمَّا أَنْ یَدَّخِرَ لِلْآخِرَهِ وَ إِمَّا أَنْ یُکَفِّرَ مِنْ ذُنُوبِهِ».(1)

«هیچ مسلمانی از خداوند درخواست نمی کند جز آنکه دعایش را اجابت می فرماید: یا در دنیا به او عطا فرماید، یا ذخیره آخرتش می گرداند، و یا کفّاره گناهانش قرار خواهد داد.»

گفتار دانشمندان

دکتر الکسیس کارل، پزشک، جرّاح و دانشمند معروف فرانسوی که در طول سالیان دراز، در خلال طبابت و تماس با بیماران مختلف، تأثیر دعا را بر آنها مورد بررسی و مطالعه قرار داده و نتیجه تحقیقاتش به صورت کتاب کوچکی به نام «نیایش» در آمده، می نویسد:

«نیایش پرواز روح است به سوی خداوند، و یا حالت پرستش عاشقانه ای است نسبت به مبدیی که معجزه حیات از او سر زده است، و بالاخره نیایش نمودار کوشش انسانی است برای ارتباط با آن وجود نامرئی، آفریدگار همه هستی... حقیقت نیایش یک حالت عرفانی پرگدازی را مجسّم می کند که در آن دل به خدا جذب می شود».(2)

هم او گوید:

«حتّی وقتی که دعا تا سطح بسیار پایینی تنزّل می کند و به صورت بیان طوطی وارِ فرمول های معینی در می آید، تمرینی برای پیدایش