فرهنگ اخلاق صفحه 193

7 - محبّت

توضیح

خلقت موجودات عالم و قوام و بقای آنها به محبّت وابسته است. انتظام رشته مخلوقات و گردش جمیع کائنات، رابطه خلل ناپذیری با دوستی و محبّت دارد.

در جهان موجودی را نمی یابی که فروغی از محبّت در آن شعله ور نباشد، و حرکتی را مشاهده نمی کنی که ریشه در دوستی نداشته باشد. مهر و ماه از تابش شعاع عشق نورافشان، و فلک از شور محبّت سرگردان!

نه دلی از آتش محبّت خاموش است و نه سری از شور عشق فارغ ! جُنب و جوشی که بر پهنه گیتی ملاحظه می کنی جز به یمن محبّت برنخاسته؛ و شور و شوقی که دل و جان عالمیان را بهجت و سرور، و نشاط و طراوت بخشیده، تنها از عشق و دوستی نشأت می گیرد.

هر نَفَسی که از دلی بر می آید به عشق محبوبی، و هر قلبی که در سینه ای می طپد به محبّت یاری است. بلبل به هوای دوست در فغان و سالک از فراق یار بی قرار!(1)

آتش عشق است کاندر نی فتاد

جوشش عشق است کاندر می فتاد

جسم خاک از عشق بر افلاک شد

کوه در رقص آمد و چالاک شد

هر چه می گویم عشق را من شرح و حال

چون به عشق آیم خجل مانم از آن