فرهنگ اخلاق صفحه 220

در امان باشیم.

بلکه بسا امر بر خود آدمی نیز مشتبه گشته، گمان کند که از دوستان مقرّب خداست! و حتّی در اثر غرور و خودپسندی و پیروی از هواهای نفسانی چنین پندارد که گوی سبقت را از همه کس ربوده، و خدای متعال را از همه کس بیشتر دوست دارد!

از اینرو برای دوستی خدا و محبّین حقیقی او - جلّ جلاله - نشانه هایی ذکر گردیده، تا انسان بتواند خود و دیگران را با آنها بیازماید و چنانچه خویشتن را از آن نشانه ها بیگانه یافت در صدد چاره برآمده، به اصلاح خویش بپردازد و بیش از این خود و دیگران را فریب ندهد.

محبّین پیوسته در یاد خدایند

محبّ را یاد و نامی شیرین تر از یاد و نام محبوب نباشد. به عشق و محبّت او زنده است، و لذتی بالاتر از ذکر و یاد دوست نمی شناسد. لوح دلش تنها به زینت یاد او منوّر است، و جز نام او بر صفحه خاطرش نقش نمی بندد.

پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله می فرمایند:

«عَلامَهُ حُبِ ّ اللَّهِ حُبُّ ذِکْرِهِ...».(1)

«نشانه محبّت خدا، دوست داشتن ذکر و یاد اوست.».

امیر مؤمنان علیه السلام هم می فرمایند:

«اَلذِّکْرُ مُجالَسَهُ الْمَحْبُوبِ.».(2)

«یاد دوست (حقیقتاً در حکمِ) همنشینی کردن با اوست.».