فرهنگ اخلاق صفحه 223

آیا هر محبّی دوست ندارد با محبوبش خلوت نماید؟

ای پسر عمران! من بر دوستان خود إشراف دارم، هنگامی که شب فرا می رسد، دیدگان آنها را بر دل هایشان نهاده، کیفرم را برابر چشمان آنان مجسّم می سازم، به طوری که گویا مرا مشاهد کرده و در حضورم به گفتگو مشغول اند.

ای پسر عمران! در قلبت خشوع، از جوارحت خضوع، و از چشمت در تاریکی شب اشک جاری کن و مرا بخوان که نزدیک و جواب دهنده خواهی یافت».(1)

إلهِی حَلِیفُ الْحُبِ ّ فِی اللَّیْلِ ساهِرٌ

یُناجِی وَیَدْعُو وَالْمُغَفَّلُ یَهْجَعُ(2)

«ای خدای من! مشتاق همیشگی و دوست قسم خورده ات شب را بیدار و به مناجات و دعا مشغول می باشد، ولی غافل از تو پیوسته در غفلت و تا بامداد در خواب است.».

مرغ شب خوان را بشارت باد کاندر راه عشق

دوست را با ناله شب های بیداران خوش است

خداوند به بعضی از صدّیقین وحی فرستاد

«مرا بندگانی است که آنان مرا دوست دارند و من به آنان محبّت می ورزم. ایشان مشتاق من و من مشتاق آنان هستم. آنها مرا یاد کنند و من ایشان را یاد نمایم. اگر رویه آنان را پیروی کنی تو را دوست خواهم داشت و اگر از راه آنان روی برتابی تو را دشمن خواهم بود.

عرض کرد: پروردگارا! نشانه آنان چیست؟ خطاب فرمود: