فرهنگ اخلاق صفحه 226

آموزگار، زن و فرزند و غیره نیز تنها در راستای امر حقّ بوده، فکر و همّش را به گونه ای که سبب غفلت از پروردگار متعال گردد، مشغول و مستغرق در آنها نمی گرداند.

محبّین به اطاعت از امر محبوب عشق می ورزند

محب همچنان که به محبوب خویش علاقه مند است، میل او را دوست داشته، از دستورش لذّت می برد و آن را حاکی از توجّه وی به خود به حساب می آورد. از اینرو نه تنها اطاعت از امر او را در صدر خواسته های خویش قرار می دهد، بلکه آن را نیز دوست داشته، به آن عشق می ورزد.

اطاعت، لازمه جدایی ناپذیر عشق، و بخش لاینفکّ محبت است. در حقیقت، عاشق را یارای آن نباشد که از میل و خواسته معشوق سربپیچد. اثر خارجی و انعکاس طبیعی محبّت صادقانه نیز جز این نیست که محب را در مسیر میل و هوای محبوب قرار داده، برای تحقّق خواسته های او به کوشش و تلاش جدّی و فداکارانه وا می دارد.

خداوند متعال می فرماید:

« قُلْ اِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ وَیَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ. »(1)

«بگو اگر خدا را دوست دارید از من پیروی کنید تا خدا نیز شما را دوست بدارد و گناهانتان را ببخشد و خداوند آمرزنده و مهربان است.»

بنابراین کسی که از عشق پروردگار دم زده و خود را از دوستان راستین پیشوایان دین به حساب می آورد، و در عمل کمترین شباهتی به آنان نداشته،